In welke tunnelvisie leef jij?

Welke waarheid ken ik? Online en offline vergaar ik socialmediaposts over gelukkig kijkende – lijkende- mensen, nieuwsberichten over schreeuwende demonstranten en koetjes en kalfjes tijdens de koffie. Waar worden mijn interesses, meningen en standpunten door gevoed? Eet ik altijd het bekende of trap ik tegen het onbekende? De manier waarop en wát ik communiceer, mijn invalshoek, wordt bepaald door mijzelf. Ik draai rond in een bubbel van eigen huis en tuin en wellicht wacht ik wel totdat deze knapt. Of is dit een vicieuze cirkel die geen einde kent?

Zijn wij onszelf bewust van het beeld dat we hebben? Ik doorloop het leven en wandel door de alledaagse dingen zonder overal bij stil te staan. Elk gesprek dat ik voer, kan van invloed zijn op mijn persoonlijke visie van het leven, de politiek. Of dit nu met mijn zusje is die dezelfde opvoeding heeft genoten of met die collega die iedere dag soortgelijke werkzaamheden uitvoert. Ik focus me zelden op alles wat ik zie en hoor maar vlieg vaak op de automatische piloot. Door hoogte te hebben – krijgen – van deze sleur zou ik juist het vogelperspectief eens moeten aannemen om een overkoepelend beeld van een situatie te verkrijgen.

Door selectief te luisteren naar verhalen, nieuws en personen die mijn aandacht trekken, vorm ik op mijn beurt weer een mening over deze bewoordingen. Tevens is de content die ik tot mij neem wederom gebaseerd op dat eigen perspectief. Mijn beeld wordt gecreëerd door wat ik zie op straat, zit-familieverjaardagen of mijn gepersonaliseerde tijdlijn op sociale media. Of door wat ik – bewust of onbewust – wil zien. Eigen invalshoeken worden continu gecreëerd en onwaarheden liggen op de loer. En zo mis ik wat er aan het einde van de straat gebeurt.

Ik vind het prettig om te lezen over onderwerpen die me aanspreken of hetzelfde standpunt aannemen als mijzelf. Zo wordt mijn waarheid keer op keer bevestigd en zie ik steeds meer in dat dit echt is. Deze bubbel voelt vertrouwd, omdat ik louter dezelfde content herkauw. Net als een puppy die rondjes blijft lopen om zijn staart te vinden, loop ik de feiten achterna. Wellicht wil ik de waarheid niet onder ogen komen en geniet ik van de tunnelvisie waarin ik leef.

Ik denk dat we onszelf niet meer af moeten vragen óf we een incomplete versie van de waarheid zien, maar hoeveel waarheid we missen.