Waarom moet alles toch zo romantisch?

En nee, ik heb het hier niet over rozenblaadjes en hartverwarmend tongen. Naar mijn mening zien we eigenlijk nauwelijks nog hoe de wereld écht in elkaar steekt. De roze bril gaat tegenwoordig zo vaak op dat we het zelf al niet meer doorhebben. Daarnaast ziet bijna niemand in dat dit filter meer kwaads dan goeds veroorzaakt.

Men neme bijvoorbeeld de bio-industrie. Disney is er al bijna 100 jaar een kampioen in. Miljarden mensen genieten elk jaar van de lieflijke avonturen van vermenselijkte diertjes. We vinden het prachtig: een perfecte ideale wereld waarin alles dat kruipt, vliegt en zwemt gewoon lekker z’n ding kan doen. Tegelijkertijd creperen achter gesloten staldeuren hónderden miljoenen van diezelfde lieve, leuke dieren. Ik wil ook weer niet zeggen dat je nooit meer frikandellen-met-friet mag gaan halen. Maar dat hypocriete gezeik over vooral niet willen zien waar je bontjas of kipkluifje nou eigenlijk vandaan komt, kan ik niet meer door m’n strot krijgen. We lijken de realiteit meer dan een beetje kwijt.

Het gaat nog verder dan dat. Zakenvrouwen doen alsof ze rondspartelen op een yogamat de hemel vinden. Zelfbewuste mannen proberen uit alle macht hun stoere baard te laten uitgroeien. Dat moet ook allemaal, wil je de eerste de beste ‘influencer’ geloven. Iedere 14-jarige is op Instagram een modelletje. Sta je überhaupt nog wel stil bij wat je zelf wilt, of geef je meer om het perfecte plaatje? Een beetje pijn en lelijkheid toegeven doet wonderen. Aan de trendy roze bril hangt naar mijn mening een duur prijskaartje. En net zoals bij Supreme of MAC lijkt iedereen ‘m tóch te willen hebben.

Een overmooi wereldbeeld heeft directe gevolgen. We gaan niet meer stemmen en protesteren nauwelijks meer. We laten de monopolies van grote bedrijven recht onder onze neus doorgroeien. Alles mag en kan, zolang ik m’n telefoon maar niet neer hoef te leggen. Tegelijkertijd zijn Nederlanders gemiddeld ontzettend tevreden – wel 88% heeft volgens het CBS niets te klagen. Volgens de Verenigde Naties zijn we zelfs het op vijf na gelukkigste land ter wereld. Daar is helemaal niets mis mee. Ik vraag me soms alleen wel af: waar ligt dat dan precies aan? Zijn we gewoon keigoed in doen alsof (want problemen zijn er genoeg), of ben ik eigenlijk net als de rest – een gelukkige Nederlander die om niets zeikt? Wie ’t weet, mag ’t zeggen.