Gezakt door principiële 2e corrector

Vandaag een persoonlijk dieptepunt in mijn 12-jarige onderwijscarrière.
Een leerlinge van mij is gezakt omdat ze 1 punt te weinig heeft gescoord op haar examens. Geen nood, er is altijd nog het herexamen.
We hebben dagen lang hard getraind om nog één keer te knallen. Dan het nakijken. Ze heeft 30 punten nodig om te slagen. Met eer en geweten heb ik nagekeken en ik kom op 29 te behaalde punten. Bij één vraag voldoet ze nét niet aan de eis om het laatste punt te behalen, maar ik vraag mijn 2e corrector om billijkheid en haar dit punt en daarmee haar diploma toe te doen komen en daarmee haar een extra jaar havo te besparen. Het meisje is klaar om de volgende stap te maken.
De 2e corrector dient doorgaans telefonisch contact op te nemen. Deze mevrouw echter doet dit via de email en somt een lijstje op van ‘opmerkingen waarover ik in principe niet in discussie ga’ en wil deze leerling drie punten in mindering brengen. Of ik met een reply even wilde bevestigen dat ik akkoord was. Met inhoudelijke juiste argumenten weerleg ik haar commentaar en ze geeft toe dat ze de punten onterecht in mindering wilde brengen. Toch blijft ze bij haar hardheid en vindt dat de leerling het punt moet krijgen wat ze verdient.
Ik beroep haar op haar empathisch vermogen, dat voor een docent een belangrijke eigenschap is, maar dat kennelijk niet bij haar aanwezig is. Formeel heeft ze gelijk, maar wat is het waard dat een leerling die een 4,7 nodig heeft en nu een 4,6 scoort (nota bene omlaag afgerond) om minder dan een tiende van een punt een jaar vertraging oploopt. Dit kan er bij mij niet in.
In het verleden heb ik zelf als 2e corrector enkele keren een leerling van een andere school ‘gematst’ door dat ene puntje wel toe te kennen. Op zo’n moment voel ik niet dat ik iets tegen de regels doe, maar ben ik in de volle overtuiging dat ik iets doe waar iedereen beter van wordt en ben ik zelfs blij dat deze persoon een gat in de lucht zal springen als hij het bevrijdende telefoontje krijgt.
Dit telefoontje hoef ik niet te plegen, want ik ben haar mentor niet. Ik zou dit ook helemaal niet willen plegen, want ik kan het gewoon niet uitleggen dat er iemand aan de andere kant van Nederland een principe niet opzij kan zetten voor een beetje menselijkheid en inlevingsvermogen.
Volgend jaar zit ze weer strijdbaar bij mij in de klas, in volle overtuiging nu wél te gaan slagen. Toch had ze gewoon op het HBO moeten zitten. Moet er soms niet even buiten de lijntjes worden gekleurd?