Relatief

“Mevrouw, ik heb geen taalblokken”. Deze zin heb ik de afgelopen drie weken al minstens tien keer gehoord. Vandaag ben ik een beetje humeurig, ik heb geen zin om naar het zoveelste excuus te luisteren. In gedachten ben ik bezig met m’n nieuwe huis en met wat er allemaal nog moet gebeuren.
Ik wil bijna zeggen dat je dan maar moet gaan, je weet inmiddels al vier weken dat je je spullen in orde moet hebben vóór de les. Op dat moment zie ik aan je ogen dat ik beter even m’n mond kan houden. Net op tijd. Je vertelt me dat je de voucher even niet nodig zult hebben. Dit is namelijk voorlopig de laatste keer dat ik je in de les zal zien. Je onderbeen moet geamputeerd worden. Maandag gaat het gebeuren. Ik schrik, ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik moet zeggen…
Ik herinner me het verslag dat je vorig jaar schreef. Het ging over jou, je familie, je vriendje en over de reis naar Ibiza die jullie in de zomervakantie gaan maken. Ook las ik over de spierziekte die je had toen je klein was.

Ik herpak me en we praten. Ik vraag of je bang bent. Stomme vraag natuurlijk, toch stel ik hem. Je vertelt dat je wel een beetje bang bent, maar vooral opgelucht. Je hebt al een tijd veel pijn en je weet dat dit de enige oplossing is. Je hebt wel een beetje angst, maar vooral voor de operatie zelf. Ik stel veel vragen, dat doe ik altijd. Je lijkt het niet vervelend te vinden. Je kletst over de verschillende protheses die je wilt proberen en over de bladerunners van de paralympische spelen. Je moet wel een tijdje revalideren, maar met een dag of drie mag de prothese er al op. Eerst op het gips dan, dat wel.

Aan het einde van de les wens ik je sterkte, maar toch vooral ook succes. Ik bedenk me dat ik je waarschijnlijk dit schooljaar niet meer zie. Ik roep je nog een keer, je draait je om en ik zwaai. Tot snel!

Ik geef nog vier lessen en zie zo’n zestig leerlingen. Even ben je uit mijn gedachten. Vanavond loop ik langs mijn nieuwe huis, het huis waar ik vanochtend over piekerde. Waarom ook alweer? Die stomme schutting? Op dat moment denk ik weer aan jou. Volgende week woensdag heb ik een eigen huis, gloedje nieuw. Op diezelfde woensdag word jij voor de tweede keer wakker zonder je onderbeen. Pas dan realiseer ik me: alles is relatief..