op Ikea-expeditie

Vrienden van mij zijn kortgeleden verhuisd en dat eindigt vrijwel altijd in een expeditie. Naar de IKEA welteverstaan. Samen met wat vrienden lijkt het geen zware taak om iemand te helpen een nieuwe fruitschaal uit te zoeken, toch? Dat dacht ik dus ook..

Het feest begint met de autorit op zondag onderweg naar de Ikea. Die vergelijkbaar is met proberen op de eerste zaterdag van de zomervakantie naar Zuid-Frankrijk te rijden. Twee files en een verstijfd lichaam verder zijn we aangekomen en weten op het allerhoogste parkeerdek ergens achterin een plekje te scoren. Kunnen we die stijfheid er mooi aflopen in een halve avondvierdaagse naar de ingang.

Eenmaal binnen willen de eerste al de ballenbak in. Leuk als je een kind van 3 moet bezighouden maar als je zesentwintig bent moet je maar gewoon meelopen. “Ga maar potloodjes verzamelen ofzo”. Nadat je alleen een mandje hebt meegenomen “omdat je toch niet zoveel nodig hebt” is de eerste fout gemaakt. Een klein kwartiertje later hebben we de eerste rekken met impuls-aanbiedingen tactisch kunnen ontwijken en twee boze werknemers hebben gevraagd of mijn vrienden die 200 potloodjes terug willen leggen. Een goede start!

30 minuten verder in het avontuur zijn we al redelijk verdwaald en ons mandje is veranderd in een soort Jenga-toren van spullen. Waar, door middel van vakkundige stapeling en ogenschijnlijke magie, genoeg spullen inzitten om een middelgrote goederenwagon mee te vullen. Met lamme arm en een enthousiaste brigade aan vrienden om mij heen vraag ik me af waar ik in godsnaam aan begonnen ben.

Eindelijk, met behulp van google-maps, bij de kassa aangekomen gaan we in de kortste rij staan om vervolgens alsnog lang te moeten wachten. Het ongeïnteresseerde kassameisje vertelt nog geïrriteerd dat we de kledingkast en de indoorgolfbaan niet op de band hoeven te leggen. “Sorry hoor”.

Nog voordat er überhaupt is afgerekend roept er al iemand dat hij Zweedse ballatjes wilt. Oh god, de Zweedse balletjes… Een bord vol lauwwarme, te ver door gegaarde balletjes. Dobberend in een bruine saus voorzien van een dik vel. De harige kantine-dame met snorretje en een haarnetje om haar rode clownshaar (wat nog niet de helft bedekte) schept met een grote pollepel uit de grote incubatie pan een bord vol met wat lijkt op dierenvoeding. Begrijpelijk dat het bordje bij de kassa maar €2,50 blijkt te kosten.

Bij de volgende vrienden die gaan verhuizen verleen ik alleen nog assistentie bij het online bestellen op bol.com.