Wees nooit de zilveren medaille

Alle grootse dingen beginnen met een droom. Alle dromen beginnen met hoop. Maar de vijand van hoop is angst en angstige mensen zullen nooit wat bereiken. Een van de lessen die ik onlangs geleerd heb van Leo Bormans bij Body Worlds in Amsterdam. De lezing was bedoeld voor kinderen, maar net als bij de trainingen van Cesar Milan was het stiekem ook voor de baasjes. De gelukswetenschapper maakte een ijzersterk punt: Wees nooit de zilveren medaille.

Als kind was ik een dromer. Zo een die haar moeder constant kwijt was omdat zij rechtsaf sloeg terwijl ik de stoeprand nog zingend aan het volgen was. Tegelijkertijd was ik een meisje met veel angsten. Zo droomde ik er jaren van om mini-assistente te zijn in de dolfijnenshow van het Dolfinarium – ik ben opgegroeid in Harderwijk. Daar stond ik dan, negen jaar oud, in kaplaarzen en regenpak te wachten op mijn lang geanticipeerde moment suprême, toen angst het overnam en ik terug rende naar mijn overgrootmoeder in het publiek. Ontroostbaar van de spijt en groen van jaloezie keek ik naar het meisje dat in mijn plaats op het podium stond te shinen.

‘Wie is het gelukkigst bij de Olympische Spelen; de winnaar van de gouden-, zilveren- of bronzen medaille?’, vraagt Bormans. Mijn gevoel zegt brons, maar uit onderzoek blijkt de gouden medaillewinnaar. Zij heeft na jaren afzien en zwoegen haar doel behaald. Hoge pieken betekenen echter ook diepe dalen, wanneer ze haar titel weer verliest. De winnaar van de bronzen medaille is het langst gelukkig. Die kijkt naar alle anderen die niet op het podium staan. Ze is content en dankbaar, met behoud van hoop en droom. Zilver is daarentegen zeer ongelukkig. Ze heeft spijt, heeft in haar ogen gefaald en denkt: ‘Was ik maar sneller geweest’.

Mijn Dolfinarium-verhaal – en vele soortgelijke anekdotes – heb ik al heel vaak verteld, maar nu was het kraakhelder: Die tweede keus mini-assistente kaapte gewoon het goud voor m’n neus weg, terwijl ik huilend achterbleef met mijn zilveren medaille van zelfmedelijden. Had ik maar daad bij droom gevoegd. Het probleem is vaak niet het bereiken van je droom, maar er de volle 100% voor durven te gaan wanneer de unieke kans zich aandient. Misschien faal je, maar misschien opent het deuren waar je nooit van had durven dromen. Terwijl ik deze column schrijf overweeg ik om het niet in te sturen. Tijd om te kiezen: brons, zilver of goud.