Een bijna-hemel-ervaring

Ik stuur mijn autootje door het Nederlandse landschap dat nu op haar groenst is, linkerarm uit het raam en klassieke muziek op de radio. Die muziek heb ik bewust gekozen, want soms heb ik behoefte aan woordeloze geluiden, aan instrumenten die achter mijn navel kruipen in plaats van zinnen die mijn toch al veel te druk bezette hoofd overbelasten. Klassieke muziek biedt een tonale relaxmassage voor lichaam en geest. Je moet er wel van houden natuurlijk. Mensen die dergelijke meesterwerken verafschuwen, zeggen dat alle klassieke muziekwerken op elkaar lijken, maar dat is hetzelfde als zeggen dat al wat eetbaar is hetzelfde smaakt. Mijn autootje, de muziek en ik doorkruisen de beeldige boerendorpen waar de hoeves als slapende koeien in het gras luieren. Ik verbeeld me dat ik James Herriot ben, de vee- en dierenarts uit de gelijknamige televisieserie. James reed iedere aflevering door mooie landschappen, in de Yorkshire Dales, begeleid door lichtvoetige instrumentale muziek. Hoewel hij slechts een tv-personage was, was hij mijn held, en de tv-serie maakte de uitvinding van de treurbuis in één keer helemaal goed. De diskjockey in mijn hoofd draait ‘A Wonderful World’ van Louis Armstrong door de klassieke muziek heen. Toch weer woorden, maar wel de juiste woorden. Het leven is geen gebakje en de maatschappij geen pretpark, maar soms zijn er momenten waarop het lijkt alsof het wél zo is, en dat voelt dan zo ontzettend roze. Zojuist zag ik een ouder paar, een man en een vrouw, hand in hand de straat oversteken. Aan hun gezichten, uitdrukking en lijven te zien, waren ze verstandelijk gehandicapt. Maar emotioneel, qua liefde voor elkaar, waren ze bovenmatig bedeeld. Ze zagen er samen zo ontzettend lief uit. Ik had zo uit de auto willen springen en hen willen zoenen, gewoon van geluk. Soms heb je het namelijk nodig om gelukkige en lieve mensen te zien. Even verderop weer een stelletje, een wat oudere man en vrouw. Ze zitten op een houten bankje aan de kronkelbeek, hun Batavussen ernaast gestationeerd. Eerst geven ze elkander een zoen en dan delen ze samen een boterhammetje met kaas. Op dit moment lijkt alles perfect: zon, mooie muziek, aardige dorpen en alleen maar mensen die van elkaar houden. Kan het beter? Twee kilometer na het ‘bankstel’ loopt een gezinnetje me tegemoet, vader en moeder en hun twee lagere schoolkinderen. Ze zingen. Ze lachen. Ze hebben de grootste lol. Zelfs mijn maagzuur wordt er zoet van. Dit is 20 kilometer geluk. Een bijna-hemel-ervaring…