Minder stellige opinie en meer empathie

Nog achttien wachtenden voor me. Mijn gedachten dwalen af. Hoe heeft het zover kunnen komen? Hoe is het mogelijk dat Europese politici ongestoord door blijven schaken terwijl de Griekse mensen na elke zet hun leven stukje bij beetje uit elkaar zien vallen? Mensen zoals jij en ik, mensen met dromen, getalenteerde mensen, mensen die hun kinderen een toekomst willen bieden, mensen die simpelweg opzoek zijn naar dat beetje geluk. Het beangstigt me om te zien hoe economische malaise een volk tot wanhoop kan drijven en hoe gemakkelijk een samenleving gepolariseerd kan raken als gevolg van deze wanhoop. Nog veertien wachtenden voor me. Waarom blijven Europese politici maar aandringen op het invoeren van verdere bezuinigingen terwijl ze met eigen ogen kunnen zien dat Griekenland al lang kapot bezuinigd is. Het land is niets meer dan een uitgeknepen spons. En waarom wordt het organiseren van een referendum hevig bekritiseerd terwijl democratie juist een van de meest gepromote waarden van de Europese Unie is? Hoe kunnen we de stem van de Grieken negeren terwijl de toekomst van hun land op het spel staat? Nog negen wachtenden voor me. Waarom nemen wij vaak klakkeloos de eenzijdige en ongenuanceerde berichtgeving van de media over zonder verder te kijken dan onze spreekwoordelijke neus lang is? Waarom hebben wij ineens allemaal een stellige mening over de situatie in Griekenland terwijl ons vermogen om de complexiteit van het probleem te begrijpen vaak tekort schiet. Noch hebben we een idee van het leven van onze Europese medeburgers en hun daadwerkelijke problemen. En waarom vallen we zo snel terug op gemakkelijke stereotypen zoals de welbekende ‘luie Grieken’? Deze ongefundeerde kortzichtigheid siert ons niet. Nog vijf wachtenden voor me. Waar is onze solidariteit en empathie gebleven? Sinds wanneer is de Europe Unie een samenwerkingsverband in voorspoed en niet in tegenspoed? Ja, er zijn fouten gemaakt in Griekenland en ja, we voelen ons ‘bedrogen’. Maar we zouden eens minder hoog van de toren moeten schreeuwen en meer in de Griekse sandalen moeten gaan staan. Wanneer dit niet gebeurt stort Griekenland niet alleen verder de afgrond in, maar brokkelt de geloofwaardigheid van de Europese Unie ook af. In gedachten verzonken word ik op mijn rug getikt. Of ik wil opschieten. Terwijl de pinautomaat mijn pinpas schokkerig inslikt, kijk ik over mijn schouder naar de bezorgde gezichten achter mij en ik denk alleen maar: waar denken jullie nu aan?