Daisy Heyer
Daisy Heyer Dossier 14 jul 2018
Leestijd: 5 minuten

Wekelijks zonnebanken? Isabel kreeg op 21e kanker

Huidkanker is iets voor oude mensen toch? Nou, niet in alle gevallen. De inmiddels 23-jarige Isabel Plessius kreeg op haar 21e huidkanker. ‘Kanker van de zonnebank? Ik dacht altijd, joh dat zien we later wel. Erg hè?!’

Doodnormaal

Ik ging vrij jong al onder de zonnebank. Wij hadden er thuis eentje en het ging sneller dan in de zon liggen. In Zaltbommel, waar ik vandaan kom, was zonnebanken op onze middelbare school doodnormaal. En toen ik later in Den Bosch ging studeren ging ik ook regelmatig naar een professionele zonnestudio.

Ik wilde het bijhouden en ging denk ik zo’n één keer per week. Achteraf te gek voor woorden, maar je wil niet weten hoeveel mensen ik daar wekelijks tegenkwam, waarvan ik ook wel eens hoorde dat ze drie á vier keer per week gingen. En ik verbrandde nooit echt. Ik had gehoord dat als je verbrandde, dat het dan pas echt slecht was. Nu weet ik dat dat totaal los van elkaar staat, toen wist ik nog van niks…

Pijnlijk bultje

Een pijnlijk bultje op mijn rug veranderde alles. Ik was 21 en merkte het plekje op toen ik onder de zonnebank vandaan kwam. Het voelde een beetje als een blaar en ik vroeg een medewerker van de receptie er naar te kijken. Ze vond het vreemd, zeker op mijn rug, maar ze zei dat ik me verder geen zorgen moest maken en dat het vast wel weg zou trekken.

Een paar dagen later lag mijn toenmalige schoonvader in het ziekenhuis en ging ik langs. Mijn schoonmoeder vroeg me waarom ik zo raar zat, waarop ik haar de plek liet zien. ‘Het gaat wel weg hoor’, zei ik heel luchtig, maar zij dacht er iets zwaarder over en drukte me op het hart er toch eens naar te laten kijken als het niet weg ging.

Nakijken

Dat ging het plekje niet. Na een week zat het er nog en besloot ik inderdaad om het plekje toch maar eens te laten nakijken. Het plekje werd weggesneden en ik ging weer vrolijk door met leven. Ik verwachtte eigenlijk dat de arts, die het stukje voor de zekerheid naar het lab had gestuurd, me na een week wel zou bellen met de boodschap dat het niets zou zijn. Dat telefoontje kwam maar niet, maar ik was zo druk met mijn studie dat ik mij daar niet mee bezig hield.

Een paar weken later had ik een blaasontsteking en ging ik naar de dokter. ‘Best raar eigenlijk, ik heb nooit de terugkoppeling gehad van dat stukje’, zei ik tegen de doktersassistente, die daarop meteen in de computer keek. Ik zag haar meerdere keren haar ogen toeknijpen, zo van: staat het er echt? Waarna ze uitlegde dat er nogal wat werd besproken rondom het weggesneden stukje huid. ‘Het ligt nu bij een melanomenteam’, zei ze me.

Oude mensen

Nog steeds kwam het nieuws niet echt binnen en reageerde ik nogal laks. Ik dacht: er gaat zoveel mis in de medische wereld, straks hebben ze gewoon een stukje verwisseld ofzo. Het hebben van een melanoom rijmde namelijk totaal niet met mijn leeftijd en dat werd mij ook telkens gezegd. Daarom had ik ook zoiets van: dat is voor oude mensen. Als mensen mij destijds zeiden dat ik niet onder de zonnebank moest gaan omdat je daar kanker van krijgt, had ik altijd zoiets van: joh, dat zien we later wel. Erg hè?!

Maar dat later kwam heel snel. De arts belde mij uiteindelijk voor een afspraak, waarbij hij al zei dat hij geen goed nieuws voor mij had. Hij bleek het slechtste nieuws voor mij hebben: ik had een melanoom, de ergste vorm van huidkanker.

Op tijd

Alles ging in een stroomversnelling. Ik vertelde het aan mijn ouders, mijn moeder raakte compleet in paniek en barstte in tranen uit. Toen pas had ik door dat het toch wel heel ernstig was. Ik moest afspraken maken met het ziekenhuis waar ik behandeld wilde worden, waar ik bij bijna elke arts te horen kreeg: 1995? Heb ik u verkeerd verstaan? Maar dat was dus niet zo.

Ik werd behandeld. Kreeg een scan die ik vreselijk vond en een heleboel bloedtesten. Uiteindelijk werd ik geopereerd om de melanoom te verwijderen. Maar of er uitzaaiingen waren was heel lang de vraag. Weken zat ik in onzekerheid, ik werd er gek van. Ik had soms echt heel erg behoefte om gewoon weer ‘normaal’ te zijn. Maar gelukkig werd ik dat ook weer, want we waren er op tijd bij geweest. De kanker had zich nog niet verspreid door mijn lichaam.

De zon als vijand

Inmiddels ga ik heel anders met de zon om. Vlak na de operatie was de zon voor mij zelfs een echte vijand. Inmiddels is dat gelukkig niet meer zo, maar ik ben echt niet meer de oude Isabel. Ik smeer mij nu in met factor 50, zal nooit meer onder de zonnebank gaan en word nu bruin door bijvoorbeeld een spray tan. Want ik vind het nog steeds wel heel mooi.

Ik moet eerlijk zeggen dat het mij wel heel erg pijn doet als een vriendin zegt dat ze in de zon zit zonder bescherming. Dan denk ik: je weet wat er met mij is gebeurd, maar je doet er niks mee. Het is dat gewoon echt niet waard; om een kleurtje! Ik ben nu twee jaar schoon en ga vier keer per jaar naar het ziekenhuis voor een controle. Ik ben niet heel ongerust, maar het kán altijd terugkeren.

Ellende

In de tussentijd werk ik als raadslid voor de VVD in Zaltbommel en probeer ik zoveel mogelijk mensen bewust te maken van het risico op huidkanker. Niet dat ik als een of andere boze vrouw ga zeggen dat je dingen niet moet doen hoor. Ik ben wel de laatste persoon die mensen iets wil verbieden, maar ik wil mensen wel bewust maken van de risico van de zon. Ik dacht ook dat het mij nooit of in ieder geval nog lang niet zou overkomen en moet je zien! Die ellende wil ik iedereen besparen.

Zomercampagne

Stichting Melanoom is op 3 juli een zomercampagne gestart om ervoor te zorgen dat mensen sneller een melanoom herkennen. Hoe jij die kunt herkennen? Spot een (moeder)vlek die:

  • Meerdere kleuren of een verdikking heeft
  • Een grillige, onregelmatige rand heeft
  • Uit de toon valt
  • Snel groeit
  • Herhaaldelijk bloedt
  • Regelmatig jeukt

Als je twijfelt, ga naar de huisarts!

Ontdek een melanoom. / Stichting Melanoom

Foutje gezien? Mail ons. Wij zijn je dankbaar.

Het beste van Metro in je inbox 🌐

Meld je aan voor onze nieuwsbrief en ontvang tot drie keer per week een selectie van onze mooiste verhalen.