Iris Hermans Dossier 21 apr 2018, 04:00

Leestijd: 6 minuten

Lasercut tot VR: als fashion en tech het samen doen

Fashion Tech Lab: de plek waar mode en tech het doen samen met de vernuftigste creaties als resultaat. Het meest gebruikte apparaat? De lasercutter.

Extase

Ze moet het regelmatig zeggen: wel naar huis gaan straks, hè? Want als de studenten eenmaal bezig zijn in het lab of atelier, dan zijn ze niet meer te stoppen. „Je voelt gewoon hoe het hier vibreert van de positieve energie.” Lisette Vonk (30) is coördinator van het Fashion Technology Lab en Virtual Reality Atelier van de Hogeschool van Amsterdam, waarin studenten samen met bedrijven projecten uitvoeren en onderzoek doen. In een notendop, iets dat overigens ook prima in 3D uit te printen is, zo blijkt in het zogenaamde Makerslab, waar elke innovatieve en/of nieuwsgierige student (of journalist) in een ware extase van vernuftigheid terechtkomt. „Geen idee wat het wordt…” Docent Cees Boschman tuurt in een van de 3D-printers die al sinds de avond ervoor op volle toeren aan het printen is en waarin een roze stekelig ‘iets’ prijkt. „Misschien een modeaccessoire.”

Bodyscan

Voor het pashokje is een bescheiden rij ontstaan, met als grote verschil met die in winkels, dat hierin een 3D bodyscan wordt gemaakt van degene in het hokje die vervolgens op het computerscherm erbuiten verschijnt. „Zie ik er zo van achter uit?” studente Amy (lang en slank) moet lachen, „Hoe vaak zie jezelf nou echt helemaal van achteren? Wel even confronterend, hoor!” Mensen kijken nu eenmaal met andere ogen naar zichzelf dan een ander doet, licht Lisette toe, „net als met foto’s, daar vind je jezelf vaak ook niet mooi opstaan.” Bij voorkeur staan de studenten er trouwens wel in hun ondergoed in, voor het beste resultaat. „De meesten doen dat ook wel, scheelt ook dat je je achter het gordijn kunt omkleden.”

Met jezelf spelen

Na de bodyscan kun je jezelf als mini-me in 3D uitprinten. Een soort Barbie, maar dan echt en ‘met jezelf spelen’ krijgt hier ineens een hele andere betekenis. Met de bodyscan kan een soort digitaal maatpaspoort worden gecreëerd, met daarop je pasvorm en al je maten in complete accuraatheid, inclusief de precieze lengte van de ledematen. „Daar gaan we steeds meer naartoe in de toekomst”, meent Lisette, „zodat je heel precies online kunt shoppen en zo ook veel minder retour hoeft te sturen, want dat is nu echt een major issue en allesbehalve duurzaam.”

Lasercut

‘Heb jij al gelaserd, kut?’, lijkt het door het lab te schallen. Een zeer impertinente vraag, maar het blijkt om ‘gelasercut’ te gaan. De lasercutter is de meeste gebruikte machine hier in het lab en het scheelt ontwerpers uren of zelfs dagen van tijd. Lisette strijkt even over een stuk jeans met een soort bliksemschichten erin en dat er als voorbeeld ligt. „Binnen een paar minuten kun je met de lasercutter de mooiste motieven of inkepingen in je materiaal maken."

Feestje

De opgewekte coördinator met matching nagels en lippen (mat velvet) beweegt zich behendig van het ene gebouw naar het andere. „Die liftjes gaan alleen zo tergend langzaam…” Net voordat ze 18 werd, raakte ze verlamd vanaf haar middel, maar in een hoekje zitten huilen, dat zit allesbehalve in de bevlogen en gedreven Lisette, „ik red me supergoed!” Ze geeft les op onder andere het AMFI, geeft lezingen, doet onderzoek en is ook nog eens coach in het Atelier. Ja, ze is best druk, haalt ze haar schouders op, „maar ik zou niets anders willen, het is elke dag weer een feestje.”

In control

Kom, zegt ze en haar bruine ogen lijken nog meer te stralen. „Ik neem je mee naar het Atelier, m’n lievelingsplek. Ik kan het niet helemaal uitleggen, je voelt het vanzelf wel als we er zijn. Er gebeurt daar zo veel.” Uit 04A42 klinken drie jongensstemmen die overduidelijk met belangrijke zaken bezig zijn. Na een minuut of twee loopt het even spaak. „Fuck man, we missen er eentje…” Er wordt hoorbaar gezucht. „We moeten nu écht ergens een controller vandaan zien te halen!” Geen paniek jongens, Lisette weet raad en na een kijkje in de opbergkast in het lokaal naast hen, is de controller weer boven water. Een zucht van verlichting. Alles weer onder controle.

Escape room

Uit een ander lokaal klinken diepe hiphopklanken. Old school om precies te zijn, „ik ga nogal lekker op ouwe hiphop en de rest gelukkig ook.” Kevin en zijn projectgenoten van Vrenze zijn druk in de weer met een escape room in virtual reality voor een oogrevalidatiecentrum waar kinderen verblijven die onder andere dubbel zien vanwege niet-aangeboren hersenletsel. „We maken het zo echt dat ouders met de VR-bril op precies kunnen zien wat hun kinderen zien en hoe moeilijk dat voor hen is.”

Verbroedering

In het ‘chillgedeelte’, met een best wel luxe koffieautomaat en een plofbank, staat de grote grijze printer in de hoek er een beetje verloren bij. Zeker vergeleken met alle strakke controllers, VR-brillen en -gear en flinterdunne levensgrote beeldschermen om hem heen. De twee ‘gouden’ Ateliermascottes zwemmen in een kom en Su en Shi hebben net eten gekregen van F., zo staat in het voederboekje geschreven. „Faraz is de hoofdvoeder”, licht een in het okergeel geklede studente toe, „maar we zorgen er met z’n allen voor.” Hogeschooldieren verbroederen, beaamt ze, net als de multidisciplinaire projecten die de studenten van verschillende opleidingen hier samen doen.

Onexperience

„Ik had Mick anders nooit ontmoet”, vertelt Naniko. Zij doet AMFI, hij Game Development, twee op het eerste gezicht compleet verschillende werelden, maar in Virtual Reality komen ze samen. Samen met de Finse studente Marika en nog twee anderen vormen ze Onexperience en voeren ze een opdracht uit voor Modemuze.nl. Het bedrijf biedt een online database van mode- en kostuumcollecties in Nederlandse musea. „Heel veel antieke en kostbare kleding ligt opgeslagen in depots omdat het bijvoorbeeld te oud of te fragiel is om tentoon te stellen.” Hun opdracht dit semester is om iets in VR en AR (augmented reality, een laagje over de bestaande werkelijkheid) te maken waardoor kinderen in musea langer bij het tentoongestelde item (exhibit) blijven staan. Team Onexperience is er eentje van aanpakken, want wat ze tot nu toe al hebben gemaakt met z’n allen, is bizar goed, beaamt ook Lisette. In AR leren ze kinderen iets over de bolhoed of een ander item, waarna ze in VR een ‘cool spelletje’ kunnen doen. Quid pro quo.

Applaus

„Levensecht, probeer maar eens.” De VR-bril gaat op en van een lokaal op vier hoog ergens in Amsterdam, waan je je van het ene op andere moment in een theater dat zo piekfijn is gedecoreerd dat Carré er nog een puntje aan kan zuigen. Een viertal ouderwetse bolhoeden popt op. „Sla erop!”, moedigt Mick aan en met de controller in de hand kun je naar hartenlust op de hoeden rammen, die vervolgens inklappen. Applaus, „precies de bedoeling.”

IJverig

De tijd dat studenten het liefst zo snel mogelijk weer naar buiten en hun vrije tijd wilden, lijkt hier verleden tijd. Lisette steekt nog even het hoofd om de hoek en ziet een twaalftal studenten nog ijverig brainstormen. „Wel naar huis gaan straks, hè?”