Roos Ravensbergen Televisie 12 mrt 2024, 11:11

Leestijd: 4 minuten

Igmar Felicia over tijd bij Jehovah’s Getuigen: ‘Nog steeds een trauma’

Rond Jehovah’s Getuigen blijft altijd een zeker mysterie bestaan. Mensen die uit de gemeenschap zijn gestapt, hebben er vaak weinig goede woorden voor over, maar zijn soms ook niet enorm spraakzaam. Daar moet door de Videoland-documentaireserie Jehovah: Van God Los verandering in komen. Igmar Felicia, die opgroeide als Jehovah’s Getuige, schoof gisteravond aan bij Humberto om het over het geloof te hebben.

De 33-jarige radio-dj hoopt dat mensen die uit de gemeenschap willen stappen, door de documentaireserie „een zetje” krijgen.

Docuserie over Jehovah’s Getuigen

Felicia was tot zijn zeventiende Jehovah’s Getuige. In de docuserie gaat hij terug naar een dienst van de geemenschap, iets dat presentator Humberto Tan „heel moedig” noemt. „Dat is denk ik iets waar je wakker van hebt gelegen”, noemt Tan. Felicia: „Tot mijn zeventiende ging ik daar drie keer per week naartoe en daar waren al mijn vrienden en familie, alles gebeurde daar. Maar daarna ben ik er eigenlijk nooit meer naartoe gegaan. Ik ben gestopt, dus dan ben je weg en praat je niet meer met die mensen.”

Toch zegt Felicia dat hij al langere tijd de behoefte had om zo’n dienst door de ogen van een volwassene te zien. „Je bent ouder geworden, hebt erover gelezen, gehoord, gesproken. Ik wilde weleens zien hoe ik het zou beleven als ik 33 ben, zoals nu.” 16 jaar geleden woonde hij voor het laatst zo’n dienst bij, maar het bleef rondspoken in zijn dromen.

Wanneer iemand de gemeenschap verlaat, is het doorgaans niet de bedoeling nog contact te hebben met mensen die nog wél bij het geloof zijn. Incluis je eigen familie. Humberto noemt dat mensen die de Jehovah’s Getuigen verlaten, „een soort gif” zijn. Ook die instelling komt terug in Jehovah: Van God Los. ‘Wij moeten vastbesloten zijn om Jehovah trouw te blijven, wat er ook gebeurt. Daarom gehoorzamen wij Jehovah’s gebod om niet met zulke personen om te gaan‘, is te horen tijdens een dienst waarbij het camerateam aanwezig was. Deze mensen worden vergeleken met giftig eten, dat je moet vermijden. Voor Felicia is dat nog steeds een trauma dat hij met zich meedraagt.

Bij Humberto: ‘Omdat ik aangifte deed, was ik de schuldige’

Ook Hadassah Wiersma verliet de Jehovah’s Getuigen en doet in de docuserie haar verhaal. „Ik ben als kind seksueel misbruikt, en omdat ik naar ‘de wereldse autoriteiten’ ging, zoals zij het zeggen, was ik de schuldige. Ik deed aangifte tegen mijn oom en tante, ook Jehovah’s Getuigen, en dat is not done binnen hun gemeenschap. Omdat ik dat heb gedaan, zetten ze mij uit de geloofsgemeenschap”, vertelt ze bij Humberto.

Ze noemt dat zij werd aangemerkt als dader, maar de werkelijke daders de hand boven het hoofd werd gehouden. „Dat is een heel groot trauma, daardoor ben ik alles kwijtgeraakt.” Op dit moment volgt ze nog steeds „zware therapie”.

Henk van der Aa, maker van de docuserie, noemt dat iedereen die meewerkte, op zijn of haar manier een trauma heeft. „Sowieso als je de gemeenschap verlaat, loop je op een manier een trauma op. Bijvoorbeeld omdat je mensen bent verloren, of vanwege uitsluiting, omdat je mishandeld bent, misbruik komt volgens ons heel vaak voor. We hebben heel veel verhalen daarover gekregen. Maar je mag er niet over praten en je mag er niet mee naar buiten.”

Eigen rechtssysteem

Van der Aa noemt dat Jehovah’s Getuigen een eigen rechtssysteem hebben. „Als er dingen misgaan, binnen, dan mag je dat niet naar buiten brengen”, vertelt hij. „Daar is de wereld van Satan. Je lost het samen op, door te praten. ‘Idealiter’ lukt het je om de dader van het misbruik te vergeven. Maar als dat niet lukt, of het nou wel of niet gebeurd is, ja, ‘dan laten we het over aan Jehovah. Die gaat op de dag des oordeels besluiten wie er nou gelijk heeft’.” Volgens de documentairemaker zal de organisatie nooit erkennen dat zulke dingen gebeuren, en dus worden veel mensen niet gezien of gehoord.

Zoeken naar houvast

Als Humberto Tan aan Igmar Felicia vraagt ‘of hij het weleens mist’, moet hij lachen. „Ja”, komt het antwoord. „Niet het ‘erin zitten’, dat absoluut niet. Maar soms vraag ik nog weleens, zeker als ik moe ben, ‘hoe moet ik dingen doen?'” Hij beschrijft dat hij als kind een boek kreeg van de gemeenschap, waar alles in stond. Op beeld zien de kijkers vragen als ‘hoe kan ik homoseksualiteit vermijden?’ of ‘hoe voorkom ik dat ik steeds aan seks denk?’ „Het idee was: jij weet het antwoord niet, wij hebben ‘m voor je. Daar loop ik nog steeds tegenaan. Ik stel vragen aan vrienden, werkgevers, relaties, over hoe ik bepaalde dingen moet doen.”

Felicia zegt dat hij rationeel snapt dat het niet meer hoeft, maar dat hij emotioneel nog steeds houvast, goedkeuring en ‘het juiste antwoord’ zoekt. Wiersma herkent dat zoeken naar houvast. „Ik ben geboren als Jehovah’s Getuige-kindje. Je kent niks anders dan dat geloof en je bent zo volstrekt volgens de regels en de wetjes van het geloof opgevoed, dus je bent heel beschermd. Nu ben je erbuiten en als er iets gebeurt, val je eerst terug in iets dat je in je oude leven zou moeten doen. Ik moet nu vaak nadenken wat ik zélf zou willen, niet wat ik zou moeten.”

Je kunt Humberto terugkijken via Videoland.

Opnieuw kritiek op Eus en ‘zijn filmpje’ in Vandaag Inside: ‘Dadelijk neemt niemand hem nog serieus’

Reacties