Breinmonsters en baarmoeders

Vertel dát maar aan mijn baarmoeder, Isis. Psycholoog Isis beschreef mijn anorexia net tussen neus en lippen door als ‘in remissie’ (hersteld). „Want je hebt een gezonder gewicht, toch?”

Goed nieuws, niet? Nou…

Een monster in mijn hoofd dreunt de godganse dag calorieën op. Ik word niet ongesteld. Mijn studie heb ik weer stopgezet door een compleet gebrek aan energie. Als ik dan toch mijn baarmoeder, lichaam en leven verpest, wil ik er wel iets van erkenning voor terug. Isis’ goedbedoelde opmerking geeft me het gevoel dat ik dit pas verdien als ik aan de sondevoeding in het ziekenhuis op sterven lig. Welkom, breinmonster: je zit hier goed, the more the merrier.

Wat wil ik dan?

De innerlijke kwelgeest fluistert natuurlijk al langer dan vandaag dat ik niet goed genoeg ben in mijn eetstoornis. Sommigen hebben het veel erger of overlijden zelfs. Ik ben significant afgevallen, maar niet op hetzelfde fysieke dieptepunt als twee jaar geleden. Wil ik dat dan? Hoe heeft één stom stemmetje mijn levensdoel de dood kunnen maken?

Anorexia komt vaak voort uit complex trauma. Je voelde je als kind bijvoorbeeld onveilig of overbodig: ik was erg angstig om niet leuk, lief en speciaal genoeg te zijn. Toen ik begon met afvallen was er eindelijk iets waarin ík uitblonk. Vrienden van mij wilden best een maatje minder, maar konden dat aantrekkelijke gebakje toch niet laten staan. Ik kon dat lekker wel, sloeg door in zelfdiscipline en geen streefgewicht bleek laag genoeg.

Tips om kwetsbaar te worden

Op pro-ana-websites (professioneel-anorexia) zie ik jongeren met dezelfde gevoelens. Enige websites zijn herstelgericht maar regelmatig geven mensen elkaar tips om zo licht, ziek, en kwetsbaar mogelijk te worden. Hoe succesvol te braken, waar eten te verstoppen, aansporing tot automutilatie: bot gezegd, we helpen elkaar het graf in.

Bij mensen buiten deze wereld roept dit schok en vragen op. Zoals: waarom, in godsnaam? Zijn we allemaal suïcidaal? Nee. Dat kan een comorbide klacht zijn, maar staat niet bij de omschrijving in de DSM-5 (de bijbel der mentale stoornissen). Ik wil niet dood, maar hoe dichter bij de dood ik kom, hoe tevredener het mentale stemmetje is. Mijn omgeving vertelt me dat 10 procent van de mensen met anorexia aan hun stoornis overlijdt. Dit met het doel van een ‘oh nee!’-gedachte, maar door de gevoelens van minderwaardigheid en jaloezie is hier geen plaats voor.

Niet normaal indrukwekkend

Toch zijn er mensen die hun demonenstem hebben verslagen en dat is zo niet normaal indrukwekkend.

Ik probeer mijn te dikke spiegelbeeld te vertellen dat ze meer is dan anorexia. Haar zichtbare ribben zijn niet haar beste kwaliteit, 19-jarige meisjes mogen ongesteld worden en Isis heeft het beste met haar voor. Weg is het breinmonster hiermee niet. Wel maakt ze schoorvoetend ruimte voor een toekomst met meer dan alleen zij.

Reacties