Hartificiële intelligentie

Onlangs vroeg mijn broer Pascal mij om een column te schrijven over artificiële intelligentie, afgekort AI. Professioneel is dat zijn domein en ook als politicus wil hij iets betekenen voor de ontwikkeling van AI. Ik gaf hem meteen te kennen: „Daar ken ik te weinig van, dat weet je toch?”

Maar ach, kan ik mijn sympathieke big brother iets weigeren?

Die zondag zouden we met zijn nieuwe bloedrode Mercedes naar Antwerpen rijden om de Nokia-company te gaan bezoeken. Het was daar Open Technologie en Innovatiedag, een soort van opendeurdag dus. Ik was die ochtend echter onwel geworden en had die nacht hevige hartkloppingen gehad, maar om tien uur vertrokken ik en mijn broer dan toch. Gelukkig scheen de lentezon.

Nadat we in een druk maar gezellig Antwerps restaurant een hapje hadden gegeten, slenterden we naar het Nokiagebouw. We waren een twintigtal minuten te vroeg en dus spraken we in de onthaalruimte even met Dirk, een ingenieur die ons informeerde over het veiligheidssysteem van hun bedrijf. Toen merkte Pascal plots een aantrekkelijke zwartharige vrouw op. Hij dacht dat zij de receptioniste was en stapte op haar af om allerlei vragen te stellen.

Persoonlijke rondleiding

De dame gaf Pascal vriendelijk een papieren plannetje en hij kreeg ook nog haar visitekaartje. Toen we verdergingen, fluisterde Pascal in mijn oor terwijl hij naar het kaartje wees: „Hey Cloclo, deze vrouw is de rechterhand van de CEO van Nokia.”

De voorname vrouw wilde ons een persoonlijke rondleiding geven maar eerst wilde mijn broer de drones uitproberen natuurlijk. Een tiental kleine drones lagen op een rode zetel vlakbij de ingang, klaar voor de bezoekers. En zo geschiedde, ik filmde met mijn smartphone hoe het kind in mijn broer het speelgoed de ruimte instuurde. Jawel, het toestel was bijna naar de maan, maar mijn handige broer manoeuvreerde het weer veilig naar de begane grond.

Daarna bezochten wij het Telecom Labo voor glasvezel en terrabit-routers.De ingenieur Dirk sprak nu in het Engels en we kregen de toestemming om enkele foto’s te nemen. Een jong verloofd Chinees koppel luisterde ook aandachtig mee.

Virtueel basketballen

En ja, voor een virtual reality-ervaring was er ook een kamer voorzien. Een Zweedse jongedame plaatste de logge witte bril op Pascals groot verstandig hoofd en ik zag hem met zijn vlakke hand op en neer gaan, blijkbaar was hij virtueel aan het basketballen. Maar plots begon mijn hart weer angstaanjagend snel te kloppen. Ik werd voorzichtig naar de rode zetels geleid en kreeg een verfrissend frisdrankje.

Toen we allebei moe en zwijgend op de autosnelweg terug naar huis reden, was ik al diep aan het nadenken over een tekst die verband houdt met AI.
Vandaag zal ik deze column dan ook mailen naar mijn broer, even checken of hij dit schrijfsel goedkeurt.

Maar eerst even rusten op de zetel want ai ai, mijn hart gaat weer als een razende tekeer. Best eens naar de stadskliniek bellen voor een afspraak bij een hartificiële intelligentie-specialist.

Reacties