Lelijk eendje

Heel lang was ik ervan overtuigd dat als ik die teugels maar stevig genoeg in mijn handen zou houden, dat ik dan controle had.

Over alles wat er in mijn leven zou gebeuren of zo niet kon gebeuren.

Wat een schaap was ik.

Elke dag was ik druk bezig om alles en iedereen een stap voor te zijn, probeerde ik eventueel vervolgstappen in te schatten om daar op te kunnen anticiperen. Mijn stress niveau was constant torenhoog.

Wat een benauwde gevangenis.

Tot het moment dat ik besloot los te laten.

De enorme lichtheid die ervoor in de plaats kwam is onmogelijk met woorden te beschrijven. De ruimte die in mijn binnenste ontstond was kwetsbaar en sterk tegelijk.

Ik voelde vrijheid, compleet en onvoorwaardelijk.

Nog steeds ben ik er verbaasd over dat ik dat toen durfde. En tot op de dag van vandaag ben ik verbaasd over de rust die het me geeft.

De intense tevredenheid.

Elke dag zit stijlvol zonnestralen, ook als het pijpenstelen regent.

Al die jaren vol worstelingen, het voelt als een ander leven bijna. Dit lelijke eendje heeft haar veren opgeschud en gladgestreken.

Ik doe wat goed voelt, en durf te zijn wie ik ben.

In mijn werk, als ik voor anderen zorg, en tijdens het schrijven.

Zonder enige schaamte deel ik, met wie wil lezen, wat mijn hart vult.

Zo mooi.