De Kievitstraat

Onlangs vertelde ik een postbode de anekdote over Arie, een oude vriend van mij die ik voor de eerste keer in mijn leven in de kleren van een postbode zag. Arie, 45 jaar, zat in het café en keek ietwat treurig naar buiten. Ik stapte van mijn fiets en twee minuten later zat ik naast hem.

„Werk jij bij de post?”, vroeg ik hem meteen.
Arie keek me verwonderd aan.
„Nee, ik heb mijn carnavalspak aangetrokken”, zei hij enigszins geïrriteerd.
„Sorry”, zei ik. „Ik wist niet dat je bij de post werkte.”
„Ik doe het pas sinds een week, als oproepkracht. Je moet toch wat.”
„Gelijk heb je”, zei ik. „Zelf heb ik er ook wel eens aan gedacht zo nu en dan wat brieven te bezorgen. Goed voor de conditie.”
„Zo is het”, zei Arie. „Ik doe het ook om in beweging te blijven.”
„Het gaat trouwens niet goed met TNT, klopt dat?”
„Niet goed? Het is een ramp. Ze zetten hun trouwe postbodes gewoon op straat.”
„Op straat?”, lachte ik.
„Ja, op straat. Maar zo leuk is het niet. Stel je voor, je werkt daar al twintig of dertig jaar en dan krijg je gewoon een ontslagbrief die iemand zoals ik dan moet bezorgen.”

‘U bent toch de postbode?’

„Bezorg jij ontslagbrieven?”
„Bij wijze van spreken. Ik bezorg brieven, maar ik ben geen echte postbode. Vanochtend stond ik met twee volle fietstassen post in de Vogelbuurt. Op een gegeven moment moest ik van de Merellaan naar de Kievitstraat. Ik zweer je, ik had geen idee waar dat was.”
„Joh?”
„Ja, daar sta je dan. Met het zweet op m’n rug vroeg ik aan een dame die haar hond uitliet of zij wist waar de Kievitstraat was. Ze keek me heel verbaasd aan. U bent toch de postbode?, vroeg ze.”
Ik knikte. Ze had gelijk. Ik was de postbode. „De postbode zou dat toch moeten weten”, zei ze toen.
Ik knikte opnieuw.
„Nou dan”, zei ze en liep door.
„En toen?”, vroeg ik.
„Toen ben ik hier naar binnen gelopen en heb vier glazen jenever achter elkaar leeggedronken.”
„En toen?”
„Toen kwam jij hier langs.”
„En nu?”
„Nu moet ik nog steeds op zoek naar de Kievitstraat.”