Wat een weelde

„Het is een absurde luxe die je jezelf permitteert.”

Zo noemde een journalist in een column het fenomeen ‘parttime werken’. Iets waar de hele maatschappij onder te lijden heeft. Ongeacht de reden waarom. Ziekte, een eigen keuze of een onvoorziene omstandigheid. Met een „bespaar je me je persoonlijke drama” scheerde ze, hoppatee, een enorme groep Nederlanders over één kam. Met open mond las ik het relaas. Schaamteloos vond ik het, jezelf profileren als ideale burger, ondertussen neerkijkend op degenen die dat zogenaamd niet zijn.

Banaan met tekening

Ja, ik ben zo’n moeder die het heel fijn vindt om thuis te zijn voor de kinderen. Die tussen de middag een boterham met ze eet, in plaats van de overblijfmedewerker. Die vrijwilliger is bij de schoolbieb en schilderingen maakt op de ramen van de kleuterklas. Ik neem zelfs de tijd om iets te tekenen op de bananen die mee naar school gaan. Wat een luxe. Om over mijn parttime zzp’erschap nog maar te zwijgen. Het hoe en waarom van al deze keuzes zal ik hier trouwens niet vermelden. Totaal oninteressant, al dat eventuele verborgen leed.

Blijkbaar, zo las ik in haar stukje, is écht leed ‘lang moeten wachten’. Op Schiphol bijvoorbeeld, op een leeg pashokje of in de rij voor de kassa. Dat we met deze overmatige consumptie niet alleen de maatschappij, maar zelfs de gehele aarde veel meer kwaad dan goed doen, dat bleef veilig buiten beschouwing. Als die te-weinig-werkenden nou eens meer uren gingen draaien, dan kon er tenminste ongegeneerd en met een rotgang gevlogen en geconsumeerd worden. Over luxe gesproken.

Er is geen gelijk

We hebben elkaar nodig, schreef ze. Zeker. Maar we hebben ook nuance nodig. Parttime is niet hetzelfde als lui en fulltime geen synoniem voor egocentrisch. Het gaat niet om ‘gelijk krijgen’, er is namelijk geen gelijk in deze kwestie. Het gaat erom dat je een positieve bijdrage levert aan de samenleving en de wereld. Door hard te werken, milieubewust te leven, genereus te zijn of vrijwilligerswerk te doen bijvoorbeeld.

Mijn conclusie, mevrouw de journalist: fulltime werken is prima, parttime werken is prima en geen werk hebben ook. Zomaar oordelen over anderen is dat niet. Het zal misschien te gezapig, te naïef of te links zijn, maar ik geloof in respect voor elkaar, in oprecht luisteren en in anderen helpen. Ook in consuminderen trouwens. En als u me nu wilt excuseren. Ik heb nog een paar bananen op te leuken.