Piemelfoto

Dit verhaal gaat over piemels. En dan vooral over ongevraagde piemels.

Ik zit namelijk met een vraag: Mannen, waarom sturen jullie piemelfoto’s?

Social Media

Gisteren plaatste ik een grappige opmerking onder een Reel (dat is een korte video) op Facebook. Een grappige opmerking over mijn eigen lichaam en het effect van zwaartekracht. Niets is zo grappig als zelfspot.

Mijn reactie over mijn afgezakte lichaam scoorde veel likes en zelfs privéberichten. Blijkbaar heb ik mannen (het waren alleen mannen) bewogen om mij van het tegendeel te overtuigen. Ik was ‘beautiful’, ‘amazing’ en ‘hot’. Die conclusie trokken ze uit mijn profielfoto op Facebook.

Laat ik voorop stellen dat ik dan niet gelijk #METOO roep. Complimenten vind ik flatteus, ook van onbekenden. Iemand die mij lekker noemt, streelt mijn ego. Waar ik niet warm van loop is de rest die snel volgde.

Mededelingen dat er wordt afgerukt op mijn profielfoto, gedetailleerde omschrijvingen van wat zij allemaal met mijn lichaam zouden doen en meer waar Goedele Liekens zich nog wel even voor achter haar oren krapt.

En dan de foto’s, piemelfoto’s.

Piemelfoto

De piemelfoto, of ook bekend als de dickpic, is een foto van enkel en alleen de piemel, meestal in opgewonden toestand. Een selfie van de piemel. Iets waar ik niets van snap. Het mannelijke geslachtsdeel is een orgaan waar niet goed over nagedacht is door de ontwerper. Een vlezige stok met spataderen. Het is niet bedoeld om mooi te zijn, maar functioneel. Iets wat zich terug trekt na diensttijd in zijn harige schuilplaats. Ik vind het niet opwindend, spannend of aantrekkelijk om een vergroting van een piemel te zien. Ik weet niet hoe dat bij andere vrouwen zit, maar ik neem geen genoegen met zo’n klein beetje en wil alles of niets.

De enige lul die ik wil zien, is die waarmee ik getrouwd ben (pun intended). En dan gewoon in het echt, met de rest eraan vast.

Ongevraagde piemelfoto

En toch kreeg ik er gisteren drie van onbekende mannen. Zonder daar om gevraagd te hebben.

Twee in vol ornaat en eentje die zijn best deed om het in te halen. Waarschijnlijk kon de eigenaar niet wachten tot de Viagra zijn werk deed. De snelste plantte zijn piemel al na drie zinnen op de chat. Ik had alleen nog maar hallo gezegd.

De eerste heb ik direct gewist en de eigenaar geblokkeerd. Ik wist niet wat me overkwam. De tweede piemelfoto heb ik afgekeurd als te klein en bij de derde heb ik de tweede foto geplakt met de contactgegevens van de piemeleigenaar. Dan kunnen ze piemelvriendjes worden. Bij nummer twee voelde ik irritatie opkomen en bij drie was ik gewoon boos.

Wat moet ik met die troep?

Mijn reactie werd niet goed ontvangen door de verzenders die ik niet snel genoeg blokkeerde. Ik was een hoer, een slet, opeens wel lelijk, afschot en niet geschikt om piemels aan af te vegen. Ik verdiende de dood, verkracht te worden en iedereen die mij kende eveneens.

Kwartet

Ik ben niet alleen.

Vriendinnen worden overladen met digitale piemels. Zoveel zelfs dat ze er een weekkalender van kunnen maken of een kwartet spel: „Mag ik van jou in de categorie vieze piemels, de groene?”

Het is iets, zeker wat bij de generatie onder mij, veel voorkomt. Het is eerder raar dat je geen piemelfoto hebt gekregen dan niet. Als wildvreemde mannen mij op social media vriendschap verzoeken sturen, klik ik ze direct weg. Nu denk ik wel twee keer na voordat ik een privébericht van een vreemde open. Een dierbare wees mij er op dat ik dat niet bij vrouwen zou doen. En dat klopt. Piemelfoto’s en de manier hoe ik aangesproken wordt door mannen, zorgt er voor dat ik gelijk argwanend reageer. Ik voel mij niet veilig online als vrouw en ik ben niet alleen.

Bedreigend

Weet je wat ik het ergste vind? Dat vrouwen – en ik ook – het weg lachen. Opmerkingen als: „Je typte wel heel verleidelijk hallo” en „Ach zo zijn mannen”, zijn standaard. Ik kreeg als advies dat ik beter mijn profielfoto kan aanpassen. Alsof het aan mij ligt dat ik piemelfoto’s krijg, dus ook zelf er voor moet zorgen dat het andere geslacht niet zijn slurf op de gevoelige plaat wil zetten. De omgekeerde wereld. Dat is wat vrouwen elkaar adviseren: val niet op; trek je terug; verberg jezelf.

Ik vind piemelfoto’s helemaal niet fijn, zelfs onveilig. Vooral omdat ik uitgescholden en bedreigd werd, want ik gaf geen staande ovatie op zijn gepresenteerde piemel.

Wat hadden ze dan verwacht? Dat ik spontaan vraag om meer? Dat ik spontaan mijn broek laat zakken en mijn kruis kunstzinnig in beeld breng #nofilter? Dat ik de foto bewaar met alle andere piemels en op het schoolplein met andere moeders uitwissel als verzamelplaatjes?

Potloodventen vinden we raar en ongemakkelijk, maar online mag je ongegeneerd je piemel digitaal flashen.

Waar zit het verschil? Waarom hebben vrouwen maar geaccepteerd dat piemelfoto’s er nou eenmaal bij horen, ook al vinden wij het smerig?

Wat moet je ermee?

De volgende piemelfoto die ik krijg, verkoop ik aan een bedrijf gespecialiseerd in penisvergroting om te gebruiken als de ‘before-foto’.

Maar ik hoop toch echt dat dit de laatste keer was.

Ik wil ze niet.