Huilen

Ik ben een man en ik huil. Zo. Dat is eruit. Want ook ik huil soms. Nog niet vaak genoeg als je het mij vraagt, maar het gaat steeds beter.

Het is grappig hoe dit nog steeds een ding voor me is. Huilen. Het is eigenlijk als mens heel normaal dat je emoties ervaart, voelt, en daarvan je traanbuizen vol kan laten lopen. Maar waarom blijf het dan zo’n enorme drempel om me als man overheen te zetten?

Zo ben ik ook niet de enige die dit als een probleem ervaart. In mijn omgeving ken ik welgeteld één man die zegt: „Ik huil en ik ben er trots op.”

Mijn andere vrienden zeggen eigenlijk allemaal hetzelfde: „Soms zou het wel wat meer mogen, maar om de een of andere reden vind ik het makkelijker om boos of woedend te worden, dan mezelf toe te geven aan de emotie en verdrietig te zijn.”

Okay… niet in die exacte woorden, maar het komt wel vaak op hetzelfde neer: als man heb je geleerd dat je sterk moet zijn. „Ach, sta toch niet zo te janken joh, homo.” Of „je moet nu sterk zijn voor je broertjes/zusjes”.

Emotionele week

Dat laatste zinnetje is waar het bij mij scheef is gaan lopen in mijn hoofdje. Ik zal een beeld schetsen.

Toen ik 13 jaar oud was, ging ik naar de eerste klas. Met mijn 1.96 meter dachten de meeste leerlingen (en ouders van leerlingen, zo vroeg er ooit een moeder aan me waar de lerarenkamer is, maar dat is een heel ander verhaal) dat ik een docent was. In mijn eerste, belangrijke schooljaar, gingen mijn ouders scheiden. En als je al een verantwoordelijkheidsgevoel hebt van hier tot aan Helsinki, dan is het enige dat je wilt zorgen voor je broertjes en je ouders. Want je bent een grote sterke man en je moet en zal groot en sterk zijn.

Dus daar zit ik dan, twee dagen voor mijn verjaardag, in een emotionele week waarin er gewoon een hoop verdriet naar boven komt. En ik ben boos, boos op de hele wereld, maar uiteindelijk voor boos naar mezelf. Eigenlijk ben ik niet boos, maar verdrietig, maar verdriet = boos, en boos=schreeuwen, en schreeuwen=weglopen en weglopen=andere mensen verdrietig maken=jezelf schuldig voelen=kut.

Totdat de tranenwaterval begint. En ik niet meer stoppen kan. En er een bak aan ellende uit komt, waarvan ik zelf oprecht niet eens wist dat ik er zo mee zat. En nog meer en nog meer. Zoveel dat de voordeur opengezet moet worden om het water naar buiten te laten stromen. Ik heb het watertekort eigenhandig opgelost.

Aan alle vrienden die dit lezen (ik beschouw jou, mijn lezer, als een goede vriend) wil ik zeggen: ga huilen. Jank alsof je leven ervan afhangt. Want dat doet het ook. Ik ben trots op je!