De wereld wordt wakker!

Ik heb met gemengde gevoelens gekeken naar Veronica Inside. Het leek of ik in een achtbaan van emoties zat; het ene moment voelde ik boosheid, het andere moment compassie, het volgende moment positiviteit en hoop, dan weer een brok in mijn keel en zo wisselden de emoties zich continue af.

Van alles ging er door me heen, maar wat toch wel het meest de boventoon voerde was hoop. Hoop op een betere wereld, op een begripvollere samenleving en op verbinding. Niet alleen hier in ons land maar wereldwijd. Hoe bijzonder is dat? We zitten allemaal in hetzelfde schuitje, over de hele wereld. Wie had dat ooit kunnen denken? Het begon allemaal met het virus waar ik af en toe de naam bijna niet meer van kan horen, want het is werkelijk coro-voor en coro-na!

Terug naar de kern

Meteen in het begin al heb ik daar een column aan gewijd omdat ik toen al het gevoel had, hoe gevaarlijk misschien ook om te uiten, dat deze vreselijke crisis ons ook iets goeds zou kunnen brengen. Het heeft ons, de gehele mensheid, namelijk gedwongen om terug te keren naar de kern. Het heeft ons op onszelf terug geworpen en daarmee de kans gegeven om alles wat er nog aan oud zeer zit, in onszelf maar ook op wereldniveau, eens goed onder de loep te nemen. En dat gebeurt nu ook en hoe! Zo komt al het duister aan het licht. Ondanks dat dit heftig en pijnlijk is en daarmee wellicht negatief kan lijken, is het een noodzakelijk kwaad om een verandering teweeg te brengen. Hetgeen hard nodig is omdat we in een zwaar getraumatiseerde wereld leven. Doordat we verplicht met z’n allen een stap terug moesten doen en allerlei overbodige afleidingen wegvielen, kwamen we weer toe aan waar het werkelijk om draait in dit leven. En dat brengt ons mogelijk wat moois, al moeten we daarvoor nu wel diep door het slijk.

Een nieuwe wereld

Ik voel de pijn en het diepgewortelde leed wat veel van mijn donkere medemensen met zich meedragen. Oude wonden die generaties lang zijn doorgegeven en die nu, eindelijk, aan de oppervlakte komen om gezien en geheeld te kunnen worden. En die ook gedeeld kunnen worden, met de witte medemens. En toen moest ik plotseling weer denken aan dat prachtige lied van John Lennon, Imagine. Ik voelde tranen opwellen, enerzijds van verdriet om de pijn die de laatste weken zo duidelijk voelbaar is. Maar anderzijds waren het tranen van hoop en vertrouwen. Want dit kan wel eens het begin zijn van een nieuwe wereld, een wereld waarin we eindelijk samen gaan leven als broeders en zusters. ‘And the world will be as one’.❤️