Geen kunst in tijden van isolatie

Stel je eens voor dat je in je eentje in een kaal, vierkant, uniform huis (genaamd thuis) zit. Je mag de deur niet uit door het Coronavirus én er is niks om te doen want kunst bestaat niet.
Er zijn geen schrijvers die jou kunnen laten meeleven in de wereld van hun boek. Er zijn geen filmmakers die jou kunnen laten wegdromen met jouw favoriete films en series. Er zijn geen muzikanten die jou kunnen verblijden met hun muziek. Er zijn geen gamedesigners die jou kunnen vermaken met hun spellen. Er zijn geen schilders of fotografen die jou kunnen verwonderen met hun beelden aan je muur.

In deze warrige tijden worden we met de neuzen op de feiten gedrukt waar het in de basis allemaal om draait. De fundering van onze maatschappij waar wij nu allemaal op terugvallen bestaat uit verpleegsters, docenten, politiemensen, vervoerders, systeembeheerders, vakkenvullers, boeren, afvalmannen etc. Ironisch genoeg de beroepen die vaak onderbetaald en ondergewaardeerd zijn. Zo ook de cultuursector waarop stelselmatig wordt bezuinigd. In deze tijden is het goed om erbij stil te staan wat jij in de basis nodig hebt en wat jij belangrijk vindt in je leven. Zodat wij dit tijdperk kunnen gebruiken om de belangrijke dingen in ons leven te herwaarderen.

Vanochtend begon ik helemaal alleen in mijn appartementje op J.J. Cale’s Call Me The Breeze te dansen terwijl de warme zonnestralen door mijn ramen naar binnen schenen. Een brede lach verscheen op mijn gezicht en ik ging helemaal op in de muziek. Ik dacht even, wat kan het leven toch mooi zijn. Zo kan kunst ons verlichting, troost en vermaak brengen in vreemde tijden. Laten we dat onthouden, vooral ná deze crisis. Want wat zouden we zonder moeten?