Angst

Angst.

Het coronavirus gaat niet ongemerkt aan me voorbij.

Al twee weken zit het in mijn lijf. Vooral tussen mijn oren heb ik er last van.

Een, snotterig, kuchje leidt al tot de gedachte: "Het zal toch niet".

Nieuwsuur en alle talkshows verzorgen het dagelijks onderhoud van die weinig vrolijke gedachten.

Als rechtgeaarde Brabander van 70, lang geleden al gezegend met wijwater en inmiddels ook met hartproblemen , besluit ik om de komende tijd in ieder geval niet te bezuinigen op de dagelijkse boodschappen.

In elke Brabander schuilt immers een Bourgondiër.

Mijn lijfspreuk liever drie glazen slechte wijn dan een half glas goede" gaat overboord.

Optimaal genieten wordt het devies.

Over de duur van dit aardse leven heb ik namelijk weinig te vertellen, over de kwaliteit ervan des te meer.

Gisteravond was dat goede biefstuk en chianti classico 2015, bij de LIDL voor 6,99. De chianti op aanraden van mijn zusje.

Dan gaat de bel. Het is 19:00 uur.

Te vroeg voor koffiedrinkers en mee-eters komen niet onaangekondigd.

Moet dus een collectant zijn.

In de halfdonkere gang stop ik royaal en duidelijk zichtbaar twee twee-euromunten (u leest het goed) door de gleuf van de collectebus.

Teruglopend naar de keuken realiseer ik me dat ik werkelijk geen flauw idee heb voor welk goed doel ik dat royale bedrag gegeven heb.

Was te druk bezig met mijn angst dat de collectant zou denken dat ik gierig ben.

Die angst kan ik er nu echt niet bij hebben.