Je bent overspannen

En dan wordt het ineens keihard in je gezicht gezegd. Je bent overspannen. Overduidelijk, is het woord dat mijn therapeut gebruikt. Overduidelijk overspannen. Poe. Die komt even als een kanonskogel binnen. En dat terwijl ik net dertig ben geworden.

Zo overduidelijk vond ik het niet. Ik bedoel, ik heb wel heel hard moeten werken. Dat is de afgelopen 15 jaar nooit anders geweest. Wat is er in die tijd veranderd dat ik dan nu de label ‘overspannen’ mag dragen? Voel ik me overspannen? Wat betekent het eigenlijk? Ja, ik ben wel een beetje moe. En slapen deed ik nooit heel goed. Ik functioneer verder prima. Het leven gaat tenslotte gewoon door. Niet werken is geen optie. Want geen werk, geen geld. Zonder geld geen woning, geen eten, geen sociaal leven, of überhaupt een leven.

Een sociaal vangnet is er niet. Geen ouders waar ik, tegen mijn zin in, bij zou kunnen intrekken. Niemand die voor me zorgt. Zou de overheid of de maatschappij dit dan moeten doen? Ik heb zelf net mijn baan opgezegd. Dom? Misschien. En nu? Gewoon weer werken. Of even helemaal niks doen, zoals mijn therapeut zegt, maar hoe doe ik dat? Dat kan toch niet. Ook al zou ik een uitkering krijgen, dat is no way genoeg om mijn woning en onkosten te betalen. Laat staan de rekeningen van de Belastingdienst. Die genadeloos om een paar duizend euro vraagt.

Ik heb een maand de tijd om voldoende inkomen te regelen. Daarna wordt het benauwd. Op mijn bankrekening dan. Misschien ook een beetje bij mezelf. Zou ik kunnen overleven? Had ik bij mijn vaste baan moeten blijven? Een vast inkomen in ruil voor de migraine aanvallen die ik ervan kreeg. Of gewoon de ziektewet in moeten gaan. Het advies dat ik meer dan eens heb gekregen. En wat mijn therapeut ook min of meer zegt.

Jeetje. Misschien is het ook wel veel allemaal. Rekeningen, leven, werken. Door moeten gaan. Keuzes moeten maken. Maar als dat het is, zijn we dan niet allemaal een heel klein beetje overspannen?