De treinreis: een mentale uitdaging

Na een flinke treinreis ben je klaar om uit te stappen bij je eindbestemming. Je staat in het halletje bij de deur. De afstand tussen jou en de deur is dusdanig klein dat je voelt dat je de verantwoordelijkheid hebt om op het knopje te drukken. Aan jou de taak om die deur zo snel mogelijk na het tot stilstand komen van de trein te openen, zodat iedereen de trein soepel kan verlaten. Je bent er klaar voor. Tot er een andere reiziger naast je komt staan. Door zijn gekozen positie staan jij en je medereiziger op exact dezelfde afstand van de deur. Wat nu? Geef je de belangrijke taak uit handen? Of beweeg je je hand zo snel mogelijk naar het knopje om je medereiziger duidelijk te maken dat jij dit gaat doen?

Voor dagjesmensen die eens in de maand een uitstapje maken per trein, is een treinreis een handeling van instappen, gaan zitten en uitstappen bij je eindbestemming, wellicht nog met een overstap tussendoor. Voor hen die dagelijks met de trein gaan, is de reis echter een opeenstapeling van ongemakkelijke momenten en ondoenlijke keuzes.

Nog een voorbeeld. Je bent goed opgevoed en dus houd je netjes de deur open voor de persoon achter je. Hij loopt echter wel erg langzaam of precies zo ver weg dat je de deur net dicht zou kunnen doen zonder dat je medereiziger de deur op zijn neus zou krijgen. Je staat er echter al een paar seconden en het zou er raar uitzien als je de deur nu dicht zou doen. Tegelijkertijd wil je ook je plekje in de overvolle trein bemachtigen en zie je hoe de stoelen langzaam opgevuld worden. Welke keuze maak je?

Of: de trein zit goed vol en dus ga je naast iemand zitten op zo’n vierzitsplek. Je plakt lekker tegen elkaar aan en je bent je veel te bewust van de lichaamswarmte van de ander. Bij het volgende station loopt de trein leeg. Alleen jij en je buurman blijven zitten. Sta je op en ga je ergens anders zitten, met het risico dat diegene denkt dat je hem vindt stinken? Of blijf je uit beleefdheid zitten, terwijl je stiekem weet dat het voor jullie beiden beter zou zijn als jullie wat afstand zouden creëren?

Al met al vind ik dat er best wat meer respect zou mogen zijn voor de treinreiziger. Niet alleen is hij zeer milieuvriendelijk bezig en heeft hij, met behulp van Prorail en de Nederlandse Spoorwegen, een uitstekende mate van woedebeheersing, ook gaat hij dagelijks deze sociale strijd aan, die onmogelijk zonder een enorme mentale uitdaging volbracht kan worden. Chapeau!