hersenspinsel van een verdwaalde student

Het volk heeft zijn stem laten horen, extremiteiten troef in de verkiezingen van 2019. Hoe is dit kunnen gebeuren? Is wat merendeel van de bevolking zich afvraagt. Net hetzelfde wat mijn ouders over mij zouden denken moesten ze zien dat ik weer iets volledig nutteloos aan het uitspoken ben. Is dat onze dank? Stop met dromen en begin met werken! Klinkt het weer eens. Elke keer wanneer iemand boos op mij wordt of mij vervloekt, moet ik denken aan het melodietje van the sound of music denken, over die favourite things. Het maakt me vrolijk, vrolijk is een groot woord. Bijna even groot als mijn hoop om deze tekst ergens in een magazine te mogen lezen. Het woord is net niet zo groot als de kans dat ik morgen ga buizen op mijn examen Neurologie. Ach ja, ik kan niet klagen. Ik ben opgegroeid met een gouden lepel warme rijstpap in de mond. En dat is nu net het probleem, ik ben mijn ouders heel erg dankbaar voor alles wat ze voor mij hebben gedaan, maar ik heb niet het gevoel dat ik dat allemaal wel verdiend heb. Waarom staat er, als ik nu naar beneden loop, een volledige doos mercietjes op mij te wachten? Waaraan heb ik die doos verdiend? Ik denk over die doos hetzelfde als mijn ouders over mij, en dat maakt mij nu juist zo droevig. Bon, de pauze is voorbij, ik ga nog wat gaan studeren. Adios