Mama Marktplaats

Onze moeder deed al duurzaam voordat het cool werd. Vroeger was dat afzien. Op school werden we uitgelachen omdat we ons brood niet meekregen in een splinternieuw plastic zakje, maar in een oude chipszak. Vandaag de dag smullen de hipsterbloggers van dit soort efficiënte ingrepen. Hoe dan ook, zo’n milieubewuste instelling brengt moeilijkheden met zich mee. Zeker als een jarenlang uitgestelde verhuizing dan toch definitief voor de deur staat. Naar tweehonderd kilometer verderop, en twee verdiepingen kleiner.

Er was veel in huis. Onze moeder mixt een lichte verzamelziekte met handelsdrift; hergebruik is tenslotte duurzamer dan bewaren. Als top-adverteerster op Marktplaats helpt ze het liefst elke lege pen aan een nieuwe eigenaar. Maar uiteindelijk is er weinig vraag naar wat ze allemaal te bieden heeft. Zo stond het huis voor vertrek nog propvol en was het even slikken: kilo’s kleding, knuffels, kaarten, knopen, computerapparatuur, glaswerk, en meubels moesten ruim baan maken. Gewoon nog goed spul. Geen pretje voor iemand die de waarde al inziet van lege pennenhulsjes en chipszakken.

Het gros van de inboedel ging in eerste instantie naar de tweedehandswinkels. Het grofvuil was uiteraard een no-go. Alleen nemen tweedehandswinkels lang niet alle gratis spullen aan. Sterker nog, mijn vader moest na heel wat ritjes naar de stort nog apart op en neer voor twee onaangetaste kasten. De winkel in kwestie had de foto’s al goedgekeurd, maar op de laatste dag voor vertrek zagen ze het toch niet helemaal zitten.
Ik heb het sentiment van Mama Marktplaats geërfd en voel de pijn wanneer de kleinste bruikbare dingen worden weggegooid. Als je daaronder lijdt is het lastig leven. Daarom denk ik liever aan de spullen die via de tweedehandswinkel daadwerkelijk nog hergebruikt gaan worden. Al is dat waarschijnlijk slechts denkbeeldige duurzaamheid.