Naakte metro

Stel je voor je stapt op een dag de metro in, je kijkt om je heen en iedereen is naakt. Je ziet een stelletje samen zitten. Ze zitten hetzelfde als normaal, maar nu is alles zichtbaar. Hij zit met zijn benen wijd gespreid en zijn pik hangt onbezonnen op de plastic stoel. Zij zit met haar benen over elkaar, zoals vrouwen dat meestal doen, zichzelf bedekkend. Verder is het normaal wat er zich voor je afspeelt. Althans dat is wat je maar moet aannemen want iedereen schijnt het hier normaal te vinden. Het licht is wit, zoals we dat kennen van de metro, buiten de coupé is het zwart. In de reflectie van de ruit bekijk je jezelf. Je bent naakt. Tot je je ervan bewust werd voelde het natuurlijk aan, nu schrik je van je eigen aanwezigheid. Gehaast draai je je weg van de ruit. Het is fascinerend om te zien hoe mensen bewegen en wat hun houdingen je vertellen. Haar benen lopen, maar haar heupen geven geen kik. Nederlandse vrouwen lopen stijf in tegenstelling tot het beeld wat je hebt van hoe naakte vrouwen lopen. Het beeld dat ontstaan is door films, want verder zie je niet vaak naakte vrouwen en het is een groot verschil met wanneer zij kleding dragen. Kuiten kunnen naar buiten staan, als halvemaantjes boven hun voeten. Een holle rug maakt de billen mooier maar de buik vaak niet. Een vrouw hangt in haar heupen, haar bekken schuin gekanteld. Dat zal haar vast helpen als ze ooit nog moet bevallen. Een lange man leunt onwennig tegen het raam, zijn heupen schreeuwen ongemak. Een muffe geur dringt je neus binnen. Er gaat een rilling door je heen wanneer je je bedenkt dat elke stoel tig billen heeft gevoeld aan het eind van de dag. Blote billen en wat daar verder zit op die plakkerige plastic stoel. Dan word je toch liever wakker in je nakie dan als metro stoel.