Ik zie jou, zie jij mij ook?

Met mijn ogen op mijn telefoon gericht en mijn gehoorgang gevuld met Duitse rapmuziek, stapte ik de bus in. Niet echt ‘feel good music’, maar het matchte met mijn mood. Ineens voelde ik een harde hand om mijn bovenarm. Wat nu weer?! Fel draaide ik me om. De buschauffeur had me stevig vast. ‘Ff opkijken en groeten zou normaal zijn hoor wijfie.’

Ik sloeg paars uit. Want hij had natuurlijk meer dan gelijk. Dit overkomt me niet nog een keer. Oogcontact maken en groeten zou normaal moeten zijn. Als we echt samen willen leven met elkaar. ‘Mijn’ buschauffeur wilde als mens behandeld worden, en dat is zijn goed recht ook. Ik had toen eigenlijk beter moeten weten.

Lang heb ik bij de Albert Heijn gewerkt. Het is daar een normale zaak dat de klant, nog voor dat er oogcontact is gemaakt, zegt: ‘Pakje Marlboro.’
‘Ja, dat heb ik’, zei ik dan brutaal, ‘wat is daarmee?’
Daar heb ik heel wat wangetjes mee laten blozen. Want stiekem weten we allemaal heus wel hoe het wel moet. Ik wilde waargenomen worden, ik was namelijk niet alleen een betaalde kassière, maar ook mens. Net als de buschauffeur.

Tegenwoordig neem ik jullie zo goed mogelijk in mij op. Een stuk spannender en afwisselender dan wat ik op Instagram tegenkom. En als ik dan lach en ik een lach terug krijg, heb ik een geluksmomentje. Een kleine connectie, een warm gevoel. Ik geniet ervan.

Het is verrassend hoeveel van jullie er eigenlijk terug lachen. Een enkeling, die misschien een heel duister muziekje aan het luisteren is, houdt het gezicht op onweer. Maar als er echt lief naar je wordt gelachen, kan je ‘mood’ nog zo slecht zijn, maar dan komt dat zonnetje vanzelf op je gezicht. Dus kijk eens om je heen en lach naar een vreemde. Geniet van de lach, die je terug krijgt. Of groet degene naast wie je in de trein zit. Naast wie zit jij nu eigenlijk?

Met je telefoon heb je al verbinding. Dus ik daag je uit, haal je ogen van je schermpje en kijk met wie je nog meer een connectie kan maken.