Het klimaat bij Mc Donalds

Gisteravond, terwijl ik eigenlijk dacht dat het kind welterusten kwam zeggen, vooral omdat het reeds tegen tienen liep, ik net lekker aan tafel zat, glaasje wijn erbij, zeer rustiek, bleek het heel anders te lopen.

‘Moemoe’, zo sprak de 13-jarige zoon zijn koosnaampje voor mij uit, op zalvende toon. En zette zich eens even uitgebreid neer in een stoel. Gezellig dichtbij, maar veilig verder van de tafel, dan aan tafel.

‘Jaaa…?’, zei ik, mij reeds bewust van het feit dat er van bedtijd kennelijk nog geen sprake was.

Toen bleek dat hij het eens wilde hebben over de klimaatdemonstratie in Den Haag. Hij twijfelde of hij daar heen zou gaan. Daarop volgde een interessante conversatie, waarin ik mezelf eigenlijk meteen al punten gaf, omdat ik er in meeging, in plaats van alleen maar te lachen. Ik weet namelijk HEEL goed, dat hij zich werkelijk NUL interesseert voor het klimaat, het milieu, opwarmende aarde, smeltende poolkappen en zulks. Hij interesseert zich al minder dan matig voor de zeer rap achteruitgaande milieuvervuiling in zijn slaapkamer, laat staan voor de rest van de wereld. Niks geks voor een 13-jarige jongen, maar wel een beetje gek dus dat hij zich ineens interesseerde voor een officiële demonstratie inzake CO2 (gaat volgende week met dikke bus op wintersport), zielige ijsberen (haat onze hamster) en plastic in de zee (drinkt elke dag bij voorkeur in plastic verpakte smoothies).

‘Maar schatteke, hoezo zou je willen gaan? Heb je trouwens niet een Grieks proefwerk morgen?’, deed ik eerst nog naïef.

Toen bleek natuurlijk dat hij alleen maar wilde gaan, omdat al zijn matties ook gingen. En anders zat hij heeeeelemaaaal alleen op school. Een tranentrekkende constatering.
‘Welnu, kind’, zo sprak ik. En vertelde hem, dat ik hem heus wel snapte, dat het ook een uitstapje zou zijn van de geijkte schoolweek, en dat het heus gezellig zou zijn en bovendien misschien wel interessant. Maar dat ik het meer zou waarderen als hij bij zichzelf zou blijven, zou erkennen dat het hem aan zijn reet zou roesten allemaal en dat hij gewoon naar school zou gaan.

Ook zei ik, dat hij het helemaal zelf moest weten. Dat ik het prima vond (ook al zou mijn bloedje tussen hordes mensen in Den Haag rondlopen), maar dat ik niet zijn treinkaartje zou bekostigen of zoiets. Tenzij ik zou weten dat hij zich oprecht elke nacht in zijn bedje druk lag te maken om een grasspriet meer of minder. Maar neen.

Hij kwam vanmiddag uitgeput thuis. Was bij de McDonald’s geweest.