Mijn dooie tuin kent ook McDonald’s

Een keer niet zittend in mijn dooie tuin.
En niet te overdenken hoe ik mijn dooie tuin red.
Of dat ik met mijn opblaasboot de overkant haal over het zand.
Hoe de draaimolen rondjes draait met het paard.
Of de radio wel de juiste muziek draait.
In een wereld waar muziek niet kan bestaan.

Sta ik voor jou een meter afstand naar je te staren.
Je bent voor mij net een opgestapelde lading hamburgers.
Je lijkt wel een hamburger met gesmolten kaas.
Dus een cheeseburger met een grote plak kaas erop.

Ik staar de gehele tijd naar je met grote ronde ogen.
Ik lijk dus wel een Chinees, die net een kop koffie gedronken heeft.
Omdat de gehele tijd bij mij een lampje begint te branden.
Weleens waar minimalistisch een dus zachtjes gebrand.
Om het lampje het niet genoeg kan plaatsen.
Voor de volledige branding, voor volledig licht uit de lamp.

Mijn gieter begint droog te staan, omdat het te veel kost.
Om jou te plaatsen bij de perfecte plant in mijn dooie tuin.
Ook omdat hij dat niet kan, omdat het toch niet plaatst.
Jij bent dus de platte, terwijl ik met een kruiskop kom aanzetten.

Ik zit me de gehele tijd jou in te beelden waarvan ik jou ken.
Terwijl het zich niet plaatst bij het juiste vakje in mijn tuin.
Dus jij de cheeseburger eigenlijk zonder kaas.
Omdat de kaas zich niet kan verantwoorden.
Wat voor kaas het is in mijn dooie tuin.
Dus jij eigenlijk gewoon opgestapelde hamburgers zonder kaas.
In mijn dooie tuin, waarmee ik vandaag niet bezig ben, maar met jou.