Heimwee

Huilend kroop ze vanmorgen bij me in bed. Mijn dochter van 9. Het is maandagochtend 7 januari. Ik heb een vermoeden. Een moedergevoel, dat blijkt te kloppen. Ze heeft heimwee. Naar de vakantie die sinds deze ochtend voorbij is. Ik knuffel haar en zeg dat het dagelijkse leven zo weer gewend is. Dat het ook leuk is om haar klasgenootjes en de meester weer te zien. En dat is ook zo, weet ik.

Maar hoe mooi is het als je met je hele wezen terugverlangt naar die twee weken van rond keutelen in je pyjama, doen waar je zin in hebt en 24/7 samen te zijn met de mensen van wie je houdt. Dat je daar zo vol overgave van geniet, dat je vreselijk verdrietig bent als die periode afgelopen is.

Zelf werd ik na onze weekendtrip naar een kerstmarkt in Duitsland een beetje rusteloos, dobberde wat rond in mijn afspraak loze universum. Werd wat lamlendig. Want, wat moest ik met al die vrije tijd? In tegenstelling tot mijn man en kinderen moest ik er aan wennen om de versnelling in een lagere stand te zetten. Gelukkig lukte dat me later in de week wel en kon ook ík echt genieten.

Ik sliep een gat in de dag, nou ja ochtend en maakte me niet meer druk als de kinderen om half 12 nog met ongekamde haren en niet gepoetste tanden met een iPad op de bank lagen. Ik belandde in dezelfde zorgeloze bubbel als mijn dochter. Heerlijk. Voor zolang het duurde. Want sinds deze maandagmorgen, is de kerstvakantie voorbij. Ik druk mijn dochter nog een keer dicht tegen me aan en snap haar verdriet.