toch mijn lege mijn dooie tuin mijn volle tuin

Ik heb afscheid genomen van iemand die niet bestond.
Mijn dooie tuin die eigenlijk een volle tuin is.
Omdat het wel leeg eruit ziet maar toch vol is te omschrijven.
Het is hoe je maar met je lege gieter sproeit over de tuin.
Ik zit dus op een bank wat een stoel moet voorstellen.
Te kijken naar alles wat dood is in mijn tuin.
Wat dus niets eigenlijk is dan iets uit mijn lege tuin.
Maar ik probeer dus iets wat niets is te redden wat ik wel iets vind.
In mijn volle tuin wat dus eigenlijk gewoon niets is.
Een rechthoekige hoop gladgestreken zand met ik op een stoel.
Zo is mijn dooie tuin te omschrijven als tuin zijnde.
Wat ik steeds probeer te redden.
Met mijn opblaasboot die eigenlijk lek is maar toch opgeblazen.
Waarmee ik rondjes vaar in een rechthoekige tuin.
Met twee peddels omdat ik niet weet welke kant ik op draaien wil.
Maar die wel draait terwijl ik op een stoel zit als het een bank is.
Te kijken hoe ik mijn dooie tuin ga redden.
Of er nieuwe leven in ga blazen met mijn gieter naast me.
Ik denk er dus nog over na hoe ik het ga redden.
Mijn lege of volle tuin wat je dood kunt noemen.
Eduard.