Africa is het nieuwe Bohemian Rhapsody

Als je tegen een Stones-fan zegt dat Almost Hear You Sigh uit 1989 de beste plaat is die ze hebben gemaakt dan wordt je – gegarandeerd – neergesabeld. Begrijpelijk. Het voelt een beetje hetzelfde als roepen dat de Multipla het beste model is dat Fiat ooit van de band heeft laten rollen.

Toch hoor ik liever Almost Hear You Sigh dan Angie. Liever Rock And A Hard Place dan Paint It Black, liever Anybody Seen My Baby? dan (I Can’t Get No) Satisfaction.

Dit zal ongetwijfeld te maken hebben met het feit dat ik nog in mijn luier lag te poepen toen de Rolling Stones aan de herfst van hun carrière begonnen. Daarnaast heb ik simpelweg meer met 80’s en 90’s dan met 60’s en 70’s.

Genoeg over de Stones.

Als ik nu ga zeggen dat ik niets heb met Bohemian Rhapsody, dan krijg ik vermoedelijk de Patatgeneratie, Generatie X en een verdwaalde Babyboomer over me heen. Ik zal worden uitgemaakt voor cultuurbarbaar in het kwadraat. Die conclusie moet ik althans trekken als je kijkt naar de ongekende populariteit van het nummer door de jaren heen.

Ja, Bohemian Rhapsody is legendarisch en zit ontzettend goed in elkaar. Het is nog altijd 1000 keer beter dan alle hoogtepunten van Britney Spears en Justin Bieber samen.

Maar laten we ons niet blindstaren; er is leven na Bohemian Rhapsody – en het wordt tijd voor een aflossing. Teveel moois heeft jarenlang ondergewaardeerd op de bank gezeten. Generatie Y is aan zet. We hebben al een troonopvolger op het oog: Africa van Toto uit 1982. Zo maken we de overgang voor de Patatgeneratie enigszins draagbaar. Hoe dan ook: we laten Queen niet de Elizabeth worden van de Top 2000. Bohemian Rhapsody heeft lang genoeg aan het roer gestaan, het is mooi geweest.

Vooruit, we laten 2019 het overgangsjaar worden. Nog 1 keer "is this the real life…" op 1 en dan op naar 2020: het jaar van de aflossing.

Ik zet het alvast in mijn agenda.