#zomoe

Ik wordt er zo moe van. Geestelijk ben ik de uitputting nabij. Een clubje dat zich bezig houdt met het dierenleed in de wereld, vindt het nodig om uitdrukkingen waar dieren in voorkomen te gaan verbannen. Zwarte Piet is nog maar net vertrokken en de volgende groep van ethiekactivisten hebben alweer iets nieuws Ik word er zo moe van.

De storm rondom de zogenaamde homofobe uitspraken van Derksen is geluwd; het gratis krantje van de grootste grutter met zijn vleesvervangende quinoa heeft niet tot een rel geleid, dus zijn we toe aan iets nieuws.

Met een maatschappij die tegenwoordig alleen maar uit politiek correcte uitspraken bestaat, stelt PETA dat het onacceptabel is geworden om racistische of homofobe taal te gebruiken. Uitdrukkingen die dierenleed bagatelliseren moeten daarom verdwijnen. Zij willen dan ook dat de koe bij de horens vatten, moet worden omgezet in de bloem bij de doornen vatten. Of: Zo dood als een pier mag je niet meer zeggen. De enige pier die zich daar druk overmaakt is hijzelf als het vishaakje zijn ranke lijf doorboort. Nederland gaat langzamerhand naar de haaien. Politici willen debateren met opinimakers en elk praatprogramma schenkt ze graag een platform. Je begint je zo langzamerhand echt af te vragen of er niet iets ernstiger op de agenda moet staan.

Ik ben er dus geestelijk zo moe van. Daarom heb ik besloten om mezelf eens lekker te gaan verwennen met de kerst. We beginnen met een heerlijke heerlijke pata negra. U weet wel, het zwarte varken uit Spanje. Vroeg gecastreerd en sexloos, dat wordt vetgemest met een eenzijdig eikeltjes menu om daarna met zijn poten drie jaar aan een plafond te hangen. Vervolgens een met een sleepnet gevangen Noors zalmpje. En als tussengerecht in het wild gevangen vogeltjes uit Frankrijk. Tweede kerstdag eten we kreeft. Het liefst eentje die al dagen met rubbertjes om zijn poten van bak naar bak is gesleept om levend in kokend water te eindigen. Of toch maar niet. Mijn vermoedheid brengt twijfel.

Ik vertek naar Spanje en ga genieten van het ergste wat op televisie te krijgen is. Al 101 jaar hetzelde programma met liedjes van weleer, gezongen door de inmiddels halfafgestorven Rafael. Of een stierengevecht waarbij je nog steeds de hoop hebt dat de toreador op de horens belandt. Hoewel, de Catalanen hebben het dat verboden. Als alternatief hebben ze nu een race die luistert naar de naam: Honderd meter hardneuken op houten kippen. Daar wordt je in elk geval fysiek behoorlijk moe van.