afgemaakt België in mijn dooie tuin

Ik zit hier op mijn stoel die niet af lijkt te zijn.
In mijn dooie tuin te staren naar alles wat levend is.
Komt mooi uit dat het donkerder is dan de koffie die ik drink.
Als ik naar boven sta te staren vanuit mijn stoel.

Maar als ik dat doe val ik achterover in het zand.
Met mijn hoofd strak in het zand waardoor weer alles donker wordt.
Ik sta op een stoel met 3 poten en een die niet af lijkt te zijn.
Mijn dooie tuin te redden met zoveel water.

Dat het een flesje spa lijkt als uit de Ardennen vervaardigd.
Ik probeer iets te redden wat dus niet af lijkt te zijn.
En ze noemen het ook wel mijn tuin vanuit mij zelf gezegd.
Omdat ik de enige ben in de tuin de wereld eromheen.

Wat ze wel benoemen als België als ik in een droom waker word.
Wat ik nooit wakker ben geworden in een droom van mij zelf.
Of van een ander die niet bestaat in mijn wereld.
Ik sta nog na te denken hoe ik mijn tuin ga redden.

Ook al ben ik op gevoelsmatige vakantie naar de zuiderburen.
Ook al wordt het zo donker als ik het lampje naast me aanzet.
Omdat het ergens in een nacht is waar de donker overheerst.
Ik zit nog steeds op een stoel die niet afgemaakt lijkt te zijn.
Naar een tuin te staren die niet afgemaakt te zijn.

Ik sproei nog een kannetje water over alles wat dood is.
Wat er niet is omdat er niets doods is in mijn tuin is.
Om mijn dooie tuin te redden.
Die eigenlijk gewoon levend blijkt te zijn maar niet afgemaakt.