Ja.Hij.Zei.Het.Echt.

Ik ben boos. En verdrietig. En vooral heel erg teleurgesteld. Geschrokken ook. En nu kun je zeggen; ja je bent zwanger, dat zijn de hormonen, dat hoort erbij. Maar nee. Al ben ik misschien wel bozer omdat de angst die ik had, dus zomaar werkelijkheid kan worden. Dat blijkt.

Welke angst? De angst om als zwangere vrouw anders gezien te worden door zakelijke relaties en collega’s. Dat die ambitie echt minder wordt. Maar ook angst voor het moeder worden door reacties als: “Jij? Dat had ik niet verwacht. Je bent altijd zo met je werk bezig”. Dat deed me twijfelen of het wel de juiste keuze was. Ben ik wel een ‘moeder’….hoor ik niet gewoon verder te bikkelen in mijn werk? Gaan mensen mij zakelijk nu zien als zwak? Wat gebeurt er met mijn kansen op de arbeidsmarkt? Dingen waar je je als vrouw eigenlijk helemaal niet mee bezig wilt houden als je net zwanger bent. En ja. Op zo’n moment was ik jaloers op de man ;).

Maar goed dat was dus ‘t begin van vele hersenspinsels. Toen dat net iets bedaarde -en mijn hekel aan vrouw zijn weer was verdwenen- ging ik op een dag lekker wat eten met een oude (vrouwelijke) zakenrelatie. Een gezellige avond dus. Maar in plaats van vrolijk ’s avonds vertrekken was ik opgefokt, verdrietig en des duivels. De zakenrelatie, laten we haar de naam Noor geven, kwam namelijk redelijk overstuur het restaurant binnen. Ze had op haar werk een super kans gekregen (niks om opgefokt over te zijn). Na een banenswitch zag haar nieuwe werkgever al snel haar potentie. En ze spraken over een promotie. Een nieuwe afdeling, geheel op te zetten door haar. Een super mooie kans. Er waren al meerdere gesprekken geweest en alles zag er rooskleurig uit. ZAG.
Want op die desbetreffende dag was er weer een gesprek. “Ja Noor, ik verwacht volledige toewijding”. Op zich niet een rare opmerking… Uiteraard volledige toewijding, dat wilde ze zelf ook.
“Nee maar echt”. Dan begint er al een belletje te rinkelen als vrouw zijnde…
“Niet zwanger worden de aankomende 2 jaar”.

Zei.Hij.Dat.Echt.

De tranen stonden mij gelijk in de ogen (en dat zijn dan misschien wel de zwangerschapshormonen). Vol ongeloof. Mijn zakelijke hart brak. Echt. Serieus. Dus iemand ziet je potentie, maar omdat je dus vrouw bent……Nou. Jullie snappen mijn punt. Dit gebeurt dus echt echt echt…in 2018 dus..

Noor heeft het enige gedaan wat ze kon doen. Ontslag nemen. Direct. Chapeau voor Noor. En dat haar manager zich de ballen uit zijn broek schaamt en nooit meer zo iemand als Noor terugvindt.