Waar is pa gebleven???

Nu ik sinds kort single-af ben, terwijl ik zo hard riep dat ik het prima vond alleen, voel ik mij soms bijna schuldig tegenover enkele vriendinnen die dolgraag een relatie zouden willen.

Deze week liep ik met mijn kersverse lief een deel van het Pieterpad toen we op 21 aug. een man en vrouw met een bordercollie tegenkwamen die, zo bleek, ook in Zuidlaren waren begonnen. Toen zij verder liepen, wij zaten nog te lunchen, vroegen we ons af of zij z’n dochter was gezien haar jonge leeftijd. Plots kreeg ik de ingeving dat deze man de perfecte match zou zijn voor een van mijn vriendinnen. Zij loopt ook graag en hij was zeker haar type. Toen we uitgegeten waren ging ik sneller lopen terwijl de radertjes in mijn hoofd begonnen te draaien. Ik gaf de man een naam, hij leek mij een Rolf of Rudolf, en de hond werd Jimmy gedoopt. Ik bedacht dat Rolf al wat jaartjes gescheiden was, dat zijn dochter studeerde en eigenlijk met haar vriendinnen naar Renesse wilde gaan maar uit medelijden met haar vader toch voor deze wandeltrip had gekozen. Ze hoopte vurig dat hij binnenkort eens een leuke vrouw zou tegenkomen.

‘Je kunt toch niet zomaar vragen of het zijn dochter is?’ vroeg mijn vriend en daar had hij natuurlijk een punt. Je weet immers nooit….We zouden ze vast weer tegenkomen dus bedacht ik een manier om erachter te komen en besloot te informeren tot waar zij zouden lopen. Volgens mijn scenario zou “pa” antwoorden dat ze vanwege de school van dochterlief in Coevorden zouden stoppen. Ik had een reserve vraag voor het geval er niet voldoende duidelijkheid kwam; ‘Hebben jullie het eerste deel ook gelopen?’ Het verlossende (ant)woord was: ‘Dat heb ik destijds met mijn ex-vrouw gedaan.’ ‘Bingo!’ Dan wist ik genoeg en ik zou van daaruit verder gaan om uiteindelijk een date te regelen voor mijn vriendin, die zijn toekomstige wandelmaatje en uiteindelijk zijn vrouw zou worden.

In de verte zagen we ze kort stil staan, zoeken en vervolgens links afslaan maar toen wij op hetzelfde punt kwamen, bleek dat de route aan de overkant verder ging. Ze waren dus verkeerd gelopen maar zouden dat snel genoeg merken. Eigenlijk was dit perfect want nu konden wij ons tempo verlagen en konden zij ons inhalen.

Helaas hebben we ze tot het eindpunt niet meer gezien en viel mijn hele plan, en daarmee ook de toekomst van mijn vriendin en van “pa”, in duigen. De enige hoop is nu dat “pa” of “dochter” in de trein de Metro lezen zodat ik misschien alsnog de veelbelovende date kan regelen.