Ik was dat populaire meisje en nu ben ik leeg

Op de middelbare school was ik dat populaire meisje. Dat meisje dat geen bitch was, maar gewoon met iedereen kon praten en gezellig kon doen. Dat meisje dat mensen hielp en hulp kreeg. Dat meisje dat altijd klaar stond voor iedereen. Dat meisje dat het goed kon vinden met alle leraren. Dat meisje dat het opnam voor brugklassers. Dat meisje dat energie kon halen uit het geluk van anderen. Dat meisje dat gewoon zichzelf bleef, maar dat meisje.. dat meisje ben ik nu kwijt.

6 jaar lang kwam ik in mijn vertrouwde omgeving met een glimlach de school binnen lopen. Nooit had ik het gevoel dat dat echt een vertrouwde omgeving was, totdat ik afgelopen week ben begonnen op de universiteit en die omgeving heb verlaten.

Ik ben verhuisd, ben opnieuw begonnen. Soms kan een nieuwe start heel mooi zijn, maar op dit moment vind ik het nog moeilijk om dat in te zien. Ik sta vroeg op om al mijn colleges netjes te volgen, ik doe boodschappen, ik kook, ik ruim op en ik bereid mijn colleges weer voor. Ik ben gelukkig, maar voel me leeg. Ik kom thuis en huil, gewoon omdat ik het even niet meer weet.

Ik geloof ook oprecht dat dit een van de mooiste tijden uit m’n leven zal worden, maar het heeft tijd nodig. Ik leer de omgeving nog kennen, ik leer de mensen nog kennen, ik leer de gebouwen nog kennen. Ik ga mijn draai wel vinden.

Het gaat me lukken, maar voor nu, op dit moment, was ik het liefst nog heel even dat meisje.