Potje kaarten

Ach ach ach, het is toch zo niet aan mij besteed. De laatste dagen zie ik – tja, Facebook hè – van alles voorbij komen aan leggingen. Waarbij ik dan denk: a. het zijn leggings, en b. die zijn lelijk. Maar er wordt iets anders gedeeld. Het zijn leggingen van tarot- of chakrakaarten. Daar krijg ik altijd een beetje ongemakkelijke kramp van in mijn nuchterfliepeltje. Voordat ik volledig afgebrand wordt door deze en gene en de rest van de gelovigen: ik heb ervaringen om voor mijzelf het bewijs te hebben dat er meer is tussen hemel en aarde. Ik aanvaard dat als door mij wetenschappelijk gestaafd feit. Het is er. Maar die kaartjes zijn verzonnen, getekend en ingekleurd door mensen, gedrukt in drukkerijen, en bieden je wazige inzichten waar je alle (gewenste) kanten mee op kunt. Zie ook de horoscopen in krantjes en tijdschriften. Ik geloof er niet in. Het heeft iets te maken met de opvoeding van mijn vader (yay!). Man, wat was die niet van Olleke Bolleke, van je Ras Ras Ras, en zeg eens: Da-Da-Da. Stevig opgevoed, met respect voor het in ontwikkeling zijnde verstandelijk vermogen. Zelf ervaren. Erop hameren dat je zelf moet nadenken. Ik herinner me nog de fiere aftocht uit een meubelzaak, waar een gedreven verkoper meubilair aanprees met “dit is een authentiek artificieel lederen bankstel”. Daar moet je bij mijn vader niet mee aankomen. Dat is hetzelfde als “Dit bankstel is gemaakt van met de hand aan elkaar genaaide rattendarmen, met inhoud. Parijse ratten ook. Vandaar de chique uitstraling.” Ik was een jaar of 10, denk ik. Met die tarot- en chakrakaarten heb ik, naast jeuk aan mijn bullshitspot (De B-spot. Bestaat die ook? Jazeker. Lekker hoor, als je hem eenmaal gevonden hebt.), een directe associatie met ‘authentiek artificieel’. Knappe kop die me laat twijfelen. Kom maar door.