Wandeling

Iedere werkdag schrijft een lezer van Metro een column over wat hem of haar bezighoudt: Naima Kałużna

Wil je met mij mee lopen? In deze koude, stille, donkere tunnel die oneindig lijkt. Soms een gekleurd ledlichtje in plaats van die saaie gele lampen. Geen auto’s of motoren die langs flitsen. Een hobbel hier en daar, maar voor al een vermoeiende wandeling van 24 uur per dag, 7 dagen per week.

Op school leerde ze mij de trucjes om een bepaalde rekensommen op te lossen, en hoe ik het beste het antwoord op een bepaalde vraag kon achterhalen. Zij hebben mij jammer genoeg nooit geleerd hoe ik uit zo’n tunnel kan komen. Ik kan geen nooduitgang vinden en er lijkt geen einde aan te komen. Met de auto ben ik meestal met een paar minuten de tunnel uit, maar deze tunnel lijkt wel alle hulpmiddelen uitgeschakeld te hebben.

Ik loop altijd alleen door deze tunnel, niets en niemand begrijpt mij zoals deze tunnel. Soms voelt deze tunnel warm, dat is wanneer er een gekleurd ledlichtje gepasseerd wordt. Het is anders daar waar de gekleurde ledlichtjes schijnen, een plek waar ik altijd wil zijn, maar op deze plek is het lastig om te blijven want de ledlichtjes verlichtten niet de hele tunnel, ondanks dat ik zo hard probeer kan ik er niet altijd blijven. De tunnel heeft de controle en ik niet.

De tunnel is ook heel goed in verstoppen, want niemand kan de tunnel zien behalve ik, dat maakt het lastig om anderen te laten begrijpen dat de tunnel vermoeiend is. De maatschappij snapt de tunnel niet. Het is lastig om hun te laten weten dat er een tunnel is. Soms ben ik boos op de tunnel, omdat ik langer bij de gekleurde ledlichtjes wil blijven. Maar de tunnel en ik hebben beide iets gemeen, we willen niet eenzaam zijn.

Wil je met mij mee lopen? Misschien kan jij de tunnel gezelschap houden zodat ik iets langer bij de gekleurde ledlichtjes kan blijven.