Onderdanige nagels

Met precisie verdeel ik de zalf over mijn nagels en haar riemen.
Binnen no time zouden ze tien keer sterker moeten worden, dus smeer ik rustig door.
Ik ken het ritueel al van vroeger, toen ik mijn vader in de weer zag met hetzelfde spul.
Nooit geweten dat er meer achter schuilde.

Zo nu en dan duw ik mijn kat weg, en voel ik zijn nagels in mijn huid boren.
Die zijn sterk genoeg.
Soms als hij erg tevreden is, stopt ie ze wel eens in mijn velletje, een kledingstuk of wat meubels.
Dan ligt hij compleet onderdanig, en vol vertrouwen, ronkend te ontspannen.

Momenteel zijn mijn nagels slachtoffer van mijn werk.
Een voor een geven ze het op.
Zo nu en dan wat bloed.
Ik heb geprobeerd ze te redden met laklaagjes, deze trokken enkel diepere sporen bij verwijdering.

Ik ben tot de ontdekking gekomen dat er niets mis is met dunne nagels.
Zeker, uithalen wordt iets lastiger.
En een bewustzijn groeit bij aanraking van warm water.
Ze zijn er niet voor niets.

Wanneer het uitzicht vriendelijk is, kun je er best even mee door.
Liever heb ik sterke nagels.
Kan ik alles openen wat ik wil, met iets dat ik altijd bij me heb.
Beschermd en verzorgd kan ik de wereld aan.

Soms echter, krijgen je nederige nagels het zwaar te verduren.
Iedere letter die je typt, omdat je nu eenmaal je hart wilt luchten, is gevoelig.
Iedere onverwachte aanraking veroorzaakt een pijnscheut.
En als je denkt dat het niet erger kan, klapt het trieste restje ook nog dubbel.

Net als je denkt dat alles best goed gaat, krijg je een pijnlijk bericht.
Zelfs als je zeker weet professor te gaan worden, lachen mensen je uit.
Wanneer je durft te dromen, zijn er genoeg onderuittrappers.
Als je ideeën ongeëvenaard lijken, schijnt honen de beste respons.

Tot je daar ineens staat, met de dunst mogelijke nagels.
Pijnlijk en al dat je aanraakt krijgt een bloederig zegel.
Losse velletjes en potten zalf gesmeerd.
Maar je staat. Trots. Recht je rug.

Even door.
Bijt je vast in alles, behalve in je vingerhoorn.
Laat ze denken.
Ze zijn niet als ik.