Ik bied mijn excuses aan

Die zaterdagavond kreeg ik een WhatsApp-bericht van een vriendin van mij, ze schrijft dat er demonstraties zijn in Rotterdam. Ik check het nieuws en ik zie dat het demonstraties zijn van Erdoğan-aanhangers. Op verschillende nieuwssites en sociale media vind je filmpjes van boze, protesterende mensen met Turkse vlaggen. Ik durf het niet eens aan om de filmpjes aan te klikken, bang voor wat er te zien zal zijn.

Maandag ga ik met tegenzin naar school. Onderweg gaan er verschillende emoties door mij heen: angst, woede en schaamte. Wat zullen de mensen in de klas wel niet van mij en mijn familie denken? Moet ik sorry zeggen? Moet ik mij schamen? Wat moet ik doen? Ik voel me machteloos. Maar waarom? Waarom voelen wij, de Turken die niet achter Erdoğan staan en zich normaal kunnen gedragen, ons schuldig? Waarom hebben wij het gevoel dat wij sorry moeten zeggen tegen de mensen uit onze omgeving? Waarom voelen wij schaamte? Het is niet zo dat wij achter deze mensen staan omdat we simpelweg dezelfde afkomst hebben.

Waarom voelen de Turken die niet aanwezig waren bij de demonstraties zich schuldig? Op sociale media zie ik veel Turkse mensen die een heel bericht schrijven over de rellen, alsof zíj het land een verklaring schuldig zijn. Het lijkt de omgekeerde wereld. Waarom voelen wij de druk om ons excuus aan te bieden en waarom schamen wij ons voor deze situatie? Volkomen onterecht als je het mij vraagt.

Ik lees reacties op verschillende sociale media en zie hoe Turken over één kam worden geschoren. Later hoor ik een groep jongeren praten over “die kanker Turken.” Het raakt mij. Waarom moeten wij lijden onder het gedrag van anderen? Ik vind het al met al ironisch dat de daders zich waarschijnlijk van geen kwaad bewust zijn. Hebben die demonstranten niet door dat ze alles kapot maken? Alles wat er door de jaren heen is opgebouwd? Het lijkt erop dat ze met niemand anders rekening houden dan met zichzelf, hoe de rest van de Turken in Nederland zich erbij voelen, maakt ze niks uit. Zij zullen alles doen voor president Erdoğan.

Tot slot wil ik nog één ding zeggen tegen alle mensen uit Rotterdam en uit Nederland. Het klinkt misschien belachelijk, maar hierbij bied ik mijn excuses aan voor wat er die zaterdag gebeurde.