De liefde en wijzelf

Velen hebben mij op het hart gedrukt dat romantische liefde een illusie is, en dat je daar op een gegeven moment wel achter komt. Eenieder die het gevoel heeft de ware liefde ooit ervaren te hebben komt in ieder geval met verschillende verhalen thuis, dat is wat ik zeker weet. En ik ben de laatste, ik spreek uit eigen ervaring, om romantische liefde die nooit tot volle wasdom is gekomen als een illusie weg te zetten.

Spreek liever van emotionele realiteit, een misschien tegenstrijdig begrip dat toch zeker zeggingskracht moet hebben bij de geboorte van een liefde. ‘Ware’ liefde stoppen we graag in een hokje dat ieders mening past. Eerst heb je een klik, dan aansprekende seks en het nodige gemis, waarna de relatie van nature van een sensuele in een hygiënische fase belandt. Lees: minder stomende nachten, meer zinvol gevulde dagen; minder geknetter, meer begrip.

Wat ik ervaren heb in mijn leven is dat al deze fasen nogal over personen verspreid zijn (geweest), en nooit in 1 persoon gevonden. Soms zijn zelfs vriendschappen waardevoller gebleken, wat niet inhoudt dat je met je beste vriend of vriendin seksuele relaties moet opbouwen. Andersom is het ook niet zo dat seks c.q. passie tot vriendschap en respect leiden. Soms ontbrandt iets wat zichzelf uitdooft, andere relaties bloeien ongezien op door trouw en inspanning.

Zijn wij misschien te veel gevormd door films en muziek in onze dromen over liefde? Of juist te beschadigd door de teleurstellingen van het leven? Ik denk het niet. Eerder is er een eeuwige wens één te zijn met de ander zoals met onszelf of met onze eigen dromen. Het laatste is al onmogelijk genoeg. Er rest ons niets dan van onszelf te houden zonder de ander schade te berokkenen. Ook dat is al erg moeilijk, maar niet onmogelijk.