Mijn Nederland

Het is een winterse ochtend. Ik zit in de trein moe uit het raampje te staren naar de prachtige zonsopkomst en de wit bevroren weilanden. In de verte zie ik een molen. Typisch Nederland schiet er door mijn hoofd, mijn Nederland. Een stem die omroept dat de trein het station bijna nadert, haalt me uit mijn gedachte en samen met mijn medereizigers stommel ik naar de deur.

Zodra de deuren openen stapt de eerste reiziger uit. Echter doe hij dit heel voorzichtig en langzaam, waardoor iedereen geïrriteerd langs hem heen loopt. Ik zie de jongen een stok uitschuiven en daarmee tikkend op de grond tevergeefs zoeken naar een blindengeleidenstrook. Ik kijk om me heen en zie vol verbazing de vele mensen, hoe ironisch, in alle blindheid en haast langs de blinde jongen naar hun treinen rennen. Ik loop naar de jongen, tik hem op de schouder en vraag of ik hem kan helpen. De jongen bedankt me en neemt mijn arm. Ik begeleid de jongen over het drukke perron naar de lift. In het begin gebruikt hij nog zijn stok, maar dan merk ik dat hij deze inklapt en wegstopt. Ik voel me vereerd, hij lijkt mij te vertrouwen.

Eenmaal boven aangekomen bedankt de jongen me vriendelijk en verteld me dat hij eigenlijk nooit hulp aanneemt. Ik zeg hem dat het een kleine moeite was en dat het in sommige situaties niet erg is om hulp aan te nemen. Op dat moment zie ik vanuit mijn ooghoeken een man gehaast naar ons toe lopen. Hij richt zich tot de jongen en vraagt op een dringende toon of hij mij wel kan vertrouwen en of hij niet liever zijn hulp aanneemt. Ik sta perplex, maar voordat ik de verontwaardigde woorden die op het puntje van mijn tong liggen kan laten ontsnappen, zegt de blinde jongen: ‘Ik vertrouw deze dame, zij bood mij hulp aan op het drukke perron en niet u’.

Deze woorden snoerde de mond van de man en vulde mijn hart met blijheid. De jongen was misschien blind voor mijn buitenlands uiterlijk, maar niet voor mijn vriendelijkheid en hulp. Laten we allemaal een beetje blind worden voor die eeuwige vooroordelen gebaseerd op stereotypes en uiterlijk, en het feit dat Nederland een multiculturele samenleving is omarmen. Ik hoop dat op een dag iedereen die vanuit een trein raampje een molen ziet, ongeacht geloofsovertuiging, etniciteit of huidskleur kan denken: typisch Nederland, mijn Nederland!