Wij lijden allemaal in eenzaamheid.

Hoe moet ik beschrijven hoe ik me nu voel?

Kun je gevoel uiten via woorden of zijn woorden het enigste wat het gevoel enigszins kan beschrijven?
Woorden kunnen het intense pijn, het intense gevoel niet samenvatten maar wat kan het wel samenvatten? Gezichtsuitdrukking? Het zelf meemaken?

We lezen tegenwoordig zoveel emotionele verhalen , diepgaande verhalen is het een opname moment van wat we vergeten na een uur of 2 uur? Denken we er nog wel aan , voelen we het wel? Denken we er nog aan?
Ondertussen gaan wij door met onze leven zonder erbij na te denken , terwijl de mensen die het hebben beschreven nog steeds mee kampen en het gevoel hebben.

Woorden en het lezen van een artikel kunnen niet voldoen aan het het intense gevoel wat erachter zit. Misschien komt het ook dat we in een maatschappij zitten waar alles erger is voor jezelf dan iemand anders. Misschien komt het door dat, hoe jij je voelt is belangrijker dan hoe iemand anders zich voelt. Misschien komt het dat wij het pijn van een andere sneller vergeten omdat wij het zelf niet voelen maar alleen lezen or horen. Misschien zijn wij vergeten hoe het voor een andere voelt en te druk bezig met wat wij zelf voelen. Misschien zijn we te egoïstisch geworden.

Ik heb pijn , jij hebt pijn en we lijden in eenzaamheid in een gevoel wat niemand ooit zal begrijpen.
Wat een machteloosheid.

Wat voel jij?