Een wereld van tegenstellingen

Dennis Veenbrink 29 nov 2016

Vanochtend haastig naar het station gefietst. Al meteen viel het op hoe druk het was, maar toch stapte ik vlug de Veolia trein in die net aankwam. Eenmaal in de trein werd er medegedeeld dat die wegens een aanrijding niet verder ging dan Cuijk, eindpunt. Lekker dan, dacht ik. Mijn slaap had ik dus nog niet helemaal uit. Dat had ik eerder moeten weten, toen de rest niet instapte.
Maar er werden bussen ingezet, dus ik was gerustgesteld. Wachtend in de kou stond ik daar tussen de menigte. Wij waren allemaal de dupe! We bleven wachten op de bussen, maar toen het meerendeel het ook niet meer zagen zitten ben ik zelf ook teruggegaan naar Boxmeer. Daar stond ik dan het ijs te krabben van mijn auto.
Op een site stond dat er eerst dat er een aanrijding was met een persoon en dat de spoorbomen dicht waren. Zelfdoding dus, wat naar mijn mening te veel gebeurd. Wat gaat er allemaal in zo’n mens om dacht ik, ik wil het niet eens weten. Begrijpen zal ik het toch niet doen. Waarom zou je er allerlei mensen bij willen betrekken die een trauma daarvan oplopen? Het zal volledig aan hem/haar ontgaan zijn.
Later toch tegen de middag even gaan checken. De gebeurtenis werd alleen maar vreemder.
Er blijken 2 mensen te zijn MET HONDEN die vermoedelijk zelfdoding gepleegd hebben denkt de politie.
Hoe bestaat het? De slagbomen waren dicht en er was een vrouw die het zag gebeuren. Die beelden en de beelden die de machinist zag laten je niet los, dat blijft bij je! Als dit echt zo is, dan vind ik het echt een laffe manier van doodgaan. Ik vind het heel erg egoïstisch om ook het leven te nemen van je huisdieren. Ik heb er gewoon geen woorden voor. Zelfs heb ik er met mijn collega’s over gepraat die ook erg van honden houden. Dit kan niet waar zijn, zo erg vond ik het. En zij ook, vol ongeloof. Als iemand zelfdoding pleegt dan is het meestal alleen en niet samen. Wat een zieke mensen zijn er toch op deze wereld!
Het is een wereld van tegenstellingen. Vandaag op het werk vierden wij dat een collega 60 jaar was geworden. Immers, je wordt maar 1 keer zestig.