Onsmakelijk, walgelijk en verwerpelijk

In een subtiele carnavalskraker zingt Rob van Daal hoe Sylvana zijn leventje toch best wel lastig maakt. ‘Nee’, zegt Rob van Daal, ‘het gaat echt niet over die Sylvana Simons maar over een Russisch meisje. En die stoomboot die je hoort is louter toeval. Ja en ook die zin over zielepiet’.

De enige zielepiet is Rob van Daal in dit verhaal. En de smerigste zielepieten zijn zij die het lied gebruikten om daar walgelijke beelden bij te monteren. Reacties onder het filmpje op social media: ‘Tja, maar dan had ze zich maar niet zo moeten uitspreken’. ‘Ze heeft er om gevraagd’.

Ze heeft er om gevraagd?
Het maakt me razend. Ze heeft zich geuit over slavernij, over Zwarte Piet, over pijn. En toen dat niet hielp deed ze het groter en extremer. En we kunnen het hebben over de manier waarop ze dat doet en over DENK waar ik ook niet warm voor loop. Hoe ver ga je met je haat? En met je eigen onverdraagzaamheid? Als je het met woorden niet redt dan gaan we dus maar even leuk photoshoppen. Mijn grootste vrees? Dat het niet gaat om een kind van dertien of zo maar dat er achter die afgrijselijke beelden, domme, blanke volwassenen zitten die elkaar high-fiven. Geweldig gedaan, hahahahaha. Mannen, vrouwen en waarschijnlijk dus ook vaders en moeders. Mensen die vinden dat Wilders wel mag zeggen wat hij wil maar zij niet. ZIJ zeker niet. ‘Ga terug naar je land’.

Ik denk dat Sylvana Simons net als ik heel graag terug zouden willen naar hun eigen land. Zwarte Piet ook. Het land waar alles mogelijk was. Waar je jezelf kon zijn en worden.
Ik zie niet zo heel veel verschil tussen Wilders en Sylvana Simons. Beiden doen wat het volk van ze wil, namelijk dan maar helemaal overdwars gaan liggen want nuances komen niet meer aan. Hoe groot was het geweest als Wilders alleen maar had gezegd: ‘Dit kan niet, dit wil ik niet, hier sta ik niet achter.’ Maar ook Wilders gebruikt het weer om zijn eigen belangen te onderstrepen. Dat hij terecht staat voor ‘minder, minder’ is een farce. En hoe meer wij het er over hebben hoe beter het voor hem is. Wilders en Simons. We moeten ze samen naar een eilandje sturen. Waar ze gaan praten met elkaar. Over de haat waar ze maar zo moeilijk vat op kunnen krijgen, over hun eigen onmacht om wat verhard is te verzachten. Ik gun ze allebei dat ze weer geraakt kunnen worden door woorden met inhoud, door gebaren van liefde.
Daar moet je één ding voor kunnen.
Luisteren.
Echt luisteren. Met hart, hoofd en oren.