Het 4-jaarlijkse circus

Verkiezingstijd, de tijd waarin letterlijk elke politicus gebakken lucht verkoopt en valse beloftes maakt. Ik zit rustig eens een avondje te kijken hoe het gaat met onze Amerikaanse vrienden en laten we wel wezen, de wanhoop straalt er toch wel een beetje vanaf. Twee grote partijen, twee bijna even corrupte kandidaten en een aantal eeuwige underdogs die geen enkele kans maken. Allemaal in één mislukt systeem wat men in de politiek een ‘democratie’ noemt. Het is een triest schouwspel met grove gevolgen voor de wereld.

Ingaand op de huidige verkiezingen in Amerika kunnen we toch ook wel stellen dat het op het moment gewoon een slecht, stereotype versterkend, toneelstuk is. Ten eerste heb je natuurlijk de magistrale verschijning die men ‘The Donald’ noemt. Trump, een man die populistische rotzooi om zich heen strooit en de minderheden beledigt, maar vervolgens wel verwacht dat ze hem steunen omdat hij een aantal keer op het eind van een ras-denigrerende speech roept dat hij er ook voor hen is. En dan heb je natuurlijk nog schoolvoorbeeld politicus Clinton die letterlijk alles laat zien wat ik verafschuw aan de politiek. Ik zal de eerste zijn om te beamen dat Hillary een genereuze kandidate is, tenminste, op een bepaald gebied dan. Ze doet ons namelijk niks te kort op het gebied van lege hoogdravende woorden en off-topic antwoorden. Eigenlijk is het kiezen tussen twee kwaden. Waar het de vorige keer kiezen was tussen een man met een te grote bankrekening en een sympathieke man met goede intenties, is het nu tijdens debatten gewoon een wedstrijdje wie de ander het zwartst kan maken. Al is het nog zo amusant om ‘The Donald’ met zijn lippen te zien trekken en ‘Wrong’ te horen roepen terwijl zijn opponent haar mening verkondigd; eigenlijk is het een ernstig verdrietige bedoening. Bijna alle feiten en nummers die er tijdens de verhitte debatten worden genoemd zijn onjuist en overdreven. Als ik in Amerika woonde zou ik 8 November waarschijnlijk de hele dag in bed blijven liggen, hopend dat het allemaal een nare droom was.

Hoe ernstig het ook is, ergens is het wel een vorm van entertainment. Het is een beetje alsof ik naar een circusshow zit te kijken bij zo’n ‘presidentieel’ debat. Het is voor ons een kwestie van de handjes dichtknijpen dat het bij ons nog niet zo is als bij onze Amerikaanse lotgenoten. Tot slot houden we het dan in de trend van het circus maar even op een quote van mijn favoriete clown:

‘‘Wat er ook gebeurd, altijd blijven lachen”