Tulp

Een writersblock. De schrijversgriep. Ik heb het te pakken. Of althans: ik had het te pakken. Nu zit ik tussen de roze en gele tulpen in de tuin van mijn ouderlijk huis. In de bloei van hun leven hebben zij de bladen uitgeklapt. Weet je, vroegah kon ik ze niet waarderen. Die tulpen. Maar nu, kijk ik mijn ogen uit.

Ik had nooit verwacht dat ik het ooit zou zeggen, vooral niet in deze fase in mijn leven, maar god wat brengt de rust om mij heen de rust in mijn hoofd naar boven. Nadat de bel – figuurlijk dan he – ging, pakte ik mijn tas in en sjeesde ik me in mijn leren jasje en rende ik naar het station: Het weer was fijn, zeer fijn. ‘Perfect voor een middagje bij mijn ouders in de zon,’ mompelde ik in mezelf.
Het duurde even. Na zo’n 19.5 jaar thuis te hebben gewoond en zes maanden uit huis te zijn geweest, verheugde ik voor het allereerst op een middagje in de prachtige tuin van mijn ouders.

Zo. Dat je het weet. Ik word oud. OF ik ben even toe aan rust. Wat het ook is, ik heb een terrasje gevonden. Of… hervonden.