Van die mensen

Woensdagavond, half negen. Cabaret in optima forma. Want zeg eens eerlijk, kijk jij Idols omdat je net als die tweeënhalve man en die pratende kuifkanarie achter de desk het grootste talent van Nederland wilt vastleggen? Of kijk jij Idols omdat je ouderwets zin hebt om een potje te lachen? De ene na de andere kandidaat wordt publiekelijk vernedert en ziet zijn droom in duigen vallen. Het besef dat zij niet de nieuwe Jim of Jamai zijn zorgt bij velen voor waterige ogen. En dan heb je nog die mensen die, ondanks dat er tien keer is gezegd ze klonken als een doodgereden slak, geloof mij ik weet hoe dat klinkt, ik ben ook jong geweest, met een lach op het gezicht terugkomen. Van die mensen die te vaak (in mijn ogen) onterecht hebben gehoord dat ze er leuk uit zien. Puur uit medelijden. Want zeg nu zelf: een lichtgroene broek met een net iets minder lichtgroen shirt erboven en om het af te maken een stel azuurblauwe schoenen eronder, dat is niet mooi. Zelfs Stevie Wonder ziet dat. Van die mensen waar de leraar het vroeger voor op nam wanneer ze werden gepest en zo indirect aangaf dat hij hen al sneu genoeg vond. Die mensen, waarom doen juist die mensen mee aan Idols? Waar zijn de ouders (of begeleiders) om hen tegen de boze wereld van TV te beschermen? Misschien zijn dat ook wel van die mensen waar je tien keer tegen moet zeggen dat je gele sneeuw niet moet eten. Die gerust bij min tien een afritsbroek aandoen en in de zomer met een muts op lopen, omdat ze het mooi vinden. Van die mensen waarvan je eigenlijk niet wilt dat ze zich voortplanten, maar het toch gewoon doen. Die mensen denken niet aan de mening van een ander. Ze doen wat ze leuk vinden en hebben kak aan de rest. Was ik maar één van die mensen die zonder zenuwen op de stip gaan staan. Was ik maar één van hen.