Een aantal jaar later

Vroeger had ik altijd en overal een antwoord op. Vroeger wist ik op welke politieke partij ik wilde stemmen zodra ik 18 werd, welke studie ik wilde doen na mijn havo, wat ik later wilde worden en zelfs welke kleur de vacht van mijn labrador zou zijn.
Ik wist wat het huiswerk was voor de héle week en wie met wie ‘het’ eergister had gedaan achter de bosjes bij school. Ik wist hoe ik de ik leraren om m’n vingers kon winden.
Ik wist hoe ik stiekem sigaretjes en drank kon halen toen ik nog geen 16 jaar oud was.
Ik wist dat ik m’n best zou gaan doen om mijn examens te halen, m’n propedeuse zou halen en hop! Rechten zou gaan studeren aan de Uni van Utreg. Mijn studentenleven zou de tijd van m’n leven zijn en alles zou perfect zijn. Uiteindelijk zou ik de beste strafpleiter van Nederland én buitenland worden, heel veel geld verdienen, trouwen en gelukkig worden.

Nu, een aantal jaar later weet ik niks meer echt zeker. Ik weet niet eens welke kleur shirt ik vandaag aan moet trekken, wat ik vanavond moet koken en of ik überhaupt geld heb om de wekelijkse boodschappen te doen. Ik weet niet of mijn inmiddels tweede studie mij mijn droombaan kan garanderen in de toekomst. Ik weet niet of ik nou aan mijn Literatuurgeschiedenis tentamenstof moet beginnen of aan Taalkunde.
Ik weet niet waarom ik gelukkiger word van een nieuwe Fred Perry polo van €79,95 dan van 5 nieuwe studiepunten en een mooie 8 voor mijn Mondelinge Taalvaardigheid dossier.
Ik weet niet waarom ik een mindfuck ben voor iedereen om me heen inclusief mezelf. Ik weet niet waarom ik ja zeg en nee bedoel, en nee zeg en ja bedoel, soms praat wanneer het niet kan en stil ben als er geluisterd wordt.
Ik weet niet waar ik ’s ochtends de motivatie vandaan moet halen om uit bed te komen en ik weet niet hoe ik ’s avonds in slaap moet komen. Ik weet niet waarom er allerlei dingen gebeuren die mijn gedachten zo overhoopgooien dat ik er zelf in verdwaal.
Ik weet niet of ik fysiek uitgeput ben, of mentaal moe. Ik weet niet of dit bij het volwassen worden hoort of dat ik vroeger de echte wereld geromantiseerd had.
Ik weet niet of iedereen zichzelf langzaam verliest, of alleen ik.